CD-RECENSIE

Giovanni Di Domenico - Echolalia
bezetting: Giovanni Di Domenico piano’s, Fender Rhodes, synthesizers, pijporgel; Alexandra Grimal sopraansaxofoon; Eric Thielemans drums
opgenomen: januari 2023, Concertgebouw Brugge en april 2023 Zaal Miry, Gent
uitgebracht: 6 december 2024
label: W.E.R.F.
aantal stukken: 3
tijdsduur: 48’17
website: giovannididomenico.bandcamp.com 
door: Georges Tonla Briquet


De Italiaanse toetsenist Giovanni Di Domenico is al jaren een van de stuwende krachten in de Brusselse en internationale improvisatiewereld, als muzikant en als producer. Beide rollen neemt hij op zich voor zijn nieuwste epos dat hij uitwerkte samen met sopraansaxofonist Alexandra Grimal en drummer Eric Thielemans. Het was meteen een creatie-opdracht van cultuurhuizen KAAP en Concertgebouw Brugge.

Herhaling
Een klassiek getinte piano-intro glijdt al snel over in een meer etherische sfeerschepping door toevoeging van zowel aangepaste soundscape-effecten als de sopraansaxofoon van de Franse Alexandra Grimal, die op haar beurt een internationale bekendheid opbouwde in de improvisatiemiddens en ver daarbuiten. Geleidelijk aan vervaagt het decor tot vervolgens omzichtig de volgende details geïntroduceerd worden. Aan de hand van een flow gecreëerd door subtiele samenvoegingen, lichte verbuigingen en minimalistische repetitieve clusters die zo een link leggen met de cd-titel ‘Echolalia’ die wijst op herhaling, ontplooit zich gedurende veertien minuten een poëtische en mythologische wereld. Deze laatste omschrijving geldt als verwijzing naar de titel ‘Aode’, een muze en dochter van Zeus. 

Met de tweede track ‘Melete’, nog een muze en tevens zus van Aode, wordt het dromerige aspect versterkt. Zonder Grimal maar wel met interventies van drummer Eric Thielemans. De accenten zijn net iets gedefinieerder maar de achterliggende suggestieve kracht blijft gewaarborgd. Knap ook hoe de twee het perspectief telkens licht aanpassen waardoor de compositie eindeloos lijkt uit te deinen.

Superieure klankkwaliteit
Het laatste stuk is gewijd aan de derde zus en muze, ‘Mneme’. Stilaan ontwikkelt zich hier een soundtrack van epische grandeur. De opbouw is grotendeels gesteund op het drumwerk van Thielemans die een meester is in het scheppen van dergelijke implicerende onderbouw. Di Domenico laat complementair de klanken van piano, Fender Rhodes en synthesizer naadloos in elkaar overvloeien. Een nauwgezette verwevenheid die de hoeksteen vormt van het volledige album.

Zoals steeds besteedt Di Domenico veel aandacht aan een superieure klankkwaliteit, vandaar de mastering door Joe Talia die reeds werkte met Jim O’Rourke en Keiji Haino en zelf graag gretig gebruik maakt van elektronica. Ook het artwork oogt wederom bijzonder. Deze keer komt dit van Miquel Casaponsa die muzikant is en continu al improviserend nieuwe uitwegen zoekt voor zijn ideeën. ‘Echolalia’ wordt zo een heus kunstwerk over heel de lijn, boordevol symboliek en achterliggende links. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.