CD-RECENSIE

Fergus McCreadie – Forest Floor
bezetting: Fergus McCreadie piano; David Bowden contrabas; Stephen Henderson drums
opgenomen: 6 – 8 juli 2021, QuietMoney Studios
uitgebracht: 25 maart 2022
label: Edition Records
aantal stukken: 8
tijdsduur: 55’02
website: fergusmccreadie.co.uk - editionrecords.com  
door: Mathijs van den Berg



De Schotse pianist Fergus McCreadie kwam met zijn tweede album ‘Cairn’, uitgebracht bij het grote Edition Records, plotseling in de schijnwerpers te staan. De pianotrioplaat viel behalve door de kwaliteit op door de combinatie van moderne impro en folkmuziek en door het frisse, energieke geluid. Een jaar later verschijnt opvolger ‘Forest Floor’ waarop McCreadie en zijn trio op de ingeslagen weg voortgaan. Daarnaast zijn er invloeden uit de klassieke muziek te horen. Wat vooral opvalt is dat de nadruk meer ligt op improvisatie.

Dat wordt op opener ‘Law Hill’ meteen duidelijk. Het trio vliegt er vol in met een jachtig ritme en razendsnelle piano-improvisaties. De noten buitelen over elkaar heen en laten de luisteraar ademloos achter. Het album bevat ook enkele uitgesponnen nummers die langzaam worden opgebouwd. Maar ook deze stukken bevatten erupties van eindeloze notenreeksen waarbij superlatief op superlatief wordt gestapeld. McCreadie is een ware pianovirtuoos en lijkt dit graag te willen demonstreren. De muziek klinkt erg vol en compact en ook een beetje voorspelbaar. 

De composities zitten goed in elkaar en bevatten aanstekelijke (folk)melodieën, die beurtelings door piano en bas worden vertolkt. De muziek heeft een sterk verhalend karakter. Soms wordt een nummer wel erg breed uitgesmeerd. Het tien-en-een-halve minuut durende ‘The Ridge’ had na een dikke zes minuten afgelopen kunnen zijn. Er is opnieuw vrij bombastisch solowerk te horen. De dynamiek werkt overigens bij tijd en wijle ook aanstekelijk. ‘Law Hill’ bevat een lekker in het gehoor liggende break en het slot van het stuwende ‘White Water’ is ronduit spectaculair. Met deze nummers gaat dit trio live ongetwijfeld veel bijval oogsten.

Op de enkele rustige stukken is er meer sprake van ruimte en evenwicht. Op het prachtige ‘Morning Moon’ met glanzende, verstilde noten denk je onwillekeurig aan Beethovens Mondscheinsonate. Baseffecten zorgen voor extra ruimtelijkheid. Ook op het titelnummer hoor je invloeden uit de klassieke muziek. Het ingehouden ‘Glade’ waarmee het album afsluit is voorbeeldig in compositie en uitvoering en heeft een prachtige melodie. Het zijn deze stukken waarmee McCreadie en zijn trio de meeste indruk maken.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Law Hill.