Michel Benita – Looking At Sounds
CD-RECENSIE
Michel Benita – Looking At Sounds
bezetting: Michel Benita contrabas, laptop; Matthieu Michel flugelhorn; Jozef Dumoulin Fender Rhodes, elektronica; Philippe Garcia drums, elektronica
opgenomen: maart 2019
uitgebracht: 18 september 2020
label: ECM Records
aantal stukken: 11
tijdsduur: 63’02
website: michelbenita.com - ecmrecords.com
door: Mathijs van den Berg
De Frans-Algerijnse bassist Michel Benita speelde vanaf de jaren tachtig in diverse samenstellingen voordat hij in 2015 zijn eigen groep Ethics formeerde. Een jaar later verscheen ‘River Silver’, zijn debuut op ECM als bandleider. Voor dit label nam hij ook een paar mooie platen op met saxofonist Andy Sheppard. Op zijn tweede album ‘Looking At Sounds’ komen van de eerste line-up flugelhornist Matthieu Michel en drummer Philippe Garcia terug, aangevuld met de Belgische toetsenist Jozef Dumoulin. Mede dankzij veelvuldig gebruik van elektronica bereikt Benita ook op zijn tweede plaat zijn gewenste ‘total global sound’.
De combinatie van instrumenten is opvallend: bas, drums, flugelhorn en Fender Rhodes. En dan tovert Benita ook nog eens van alles uit zijn laptop. Toch is deze samenstelling niet zo gek: het zijn allemaal instrumenten die warme klanken voortbrengen en daarom prachtig bij elkaar passen. Dat is ook te danken aan de ongewone manier waarop Dumoulin de Fender Rhodes bespeelt: niet ritmisch en soulvol, zoals te doen gebruikelijk, maar traag en kleurend. Dat laatste geldt ook voor Garcia’s percussiepartijen. Bij elkaar levert dit unieke en vaak dromerige klankbeelden op.
Het tempo ligt laag. Op licht pulserende ritmes van bas en drums speelt de flugelhorn lange, vloeiende lijnen, ondersteund door Fender Rhodes en subtiel aangebrachte elektronica. Hoewel de flugelhorn leidend is, dringt zij zich nergens op. Michel heeft een heerlijk losse, lyrische toon. Benita’s sterke, melodieuze baspartijen zijn vooral dienstbaar. De muziek stroomt als één lange ademtocht, waarbij er voortdurend wat gebeurt: tempoversnellingen, crescendo’s, korte solo’s. Allemaal prachtig ingebouwd, zodat de muziek zich als vanzelf lijkt te voltrekken. Hoewel het ontspannende muziek betreft, verdient het een aandachtig oor.
Op twee stukken gaan covers en eigen composities naadloos in elkaar over. Op het bewerkte ‘Berceuse’ van de Franse harpiste Kristen Noguès trekken bas en flugelhorn mooi samen op. ‘Elisian’ mondt uit in het bekende bossanova-nummer ‘Inutil Paisagem’ van Antônio Carlos Jobim. Het titelnummer begint dromerig, waarna Fender Rhodes en flugelhorn steeds meer aanzetten en eindigen met flinke improvisaties vol dissonanten. ‘Cloud To Cloud’ is een collectief, volledig geïmproviseerd stuk. Tot slot speelt Benita een solovariant van ‘Never Never Land’ uit de musical Peter Pan uit 1954. Een opmerkelijke en bijzonder fraaie plaat.
Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.