Marius Neset | London Sinfonietta – Viaduct
CD-RECENSIE
Marius Neset | London Sinfonietta – Viaduct
bezetting: Marius Neset sopraan- en tenorsaxofoon; Anton Eger drums, percussie; Ivo Neame piano; Jim Hart vibrafoon, marimba, percussie; Petter Eldh contrabas; London Sinfonietta o.l.v. Geoffrey Paterson
opgenomen: 19 en 20 december 2018
uitgebracht: 3 januari 2020
label: ACT Music / Challenge Records
aantal stukken: 10
tijdsduur: 65’27
website: mariusneset.info - londonsinfonietta.org.uk
door: Mathijs van den Berg
De 34-jarige Noor Marius Neset is een van de meest interessante saxofonisten en componisten van zijn generatie. ‘Viaduct’ is inmiddels zijn tiende release. Zijn discografie laat uiteenlopende samenwerkingsverbanden zien. Een daarvan is die met het London Sinfonietta waarmee hij in 2016 het album ‘Snowmelt’ opnam. Op ‘Viaduct’ werkt hij opnieuw samen met dit ensemble, dat geleid wordt door Geoffrey Paterson. Het betreft composities die Neset schreef voor het openingsconcert van het Konigsberg Jazz Festival in 2018. Hij wordt hierop verder vergezeld door zijn vaste kwintet met louter topnamen uit de huidige Brits-Scandinavische jazzscene: pianist Ivo Neame, drummer Anton Eger, bassist Petter Eldh en vibrafonist Jim Hart.
‘Viaduct’ bestaat uit twee suites, waarin Neset net als op ‘Snowmelt’ een brug probeert te slaan (of in dit geval een viaduct probeert aan te leggen) tussen jazz en moderne klassieke muziek. De geest van componisten als Strawinsky, Bartók, Messiaen, Bernstein en Gershwin waart in de composities rond. De eerste suite opent puur klassiek. In het tweede deel hiervan gaat klassiek plotseling over in scheurende free jazz met sax, bas en drums. Zo kent de muziek steeds afwisselend explosieve en meer introspectieve gedeelten. Neset geeft dan weer jachtige improvisaties ten beste of gaat lyrisch in een bed van strijkers op.
In de tweede suite komt de jazz meer aan bod. Het eerste deel begint met gedragen cello en violen, waarna de saxofoon invalt. Halverwege verandert het in een swingend stuk met hoofdrollen voor vibrafoon en piano. Ook het tweede deel kent een klassiek intro, maar krijgt algauw een jazzy karakter waarna de muziek in een hogere versnelling gaat, voortgedreven door Egers bekende pittige drumpartijen. Op het volgende deel zwellen de violen Mahleriaans aan. Nesets sopraansax jubelt in de hoge regionen mee. Zo word je als luisteraar telkens op het verkeerde been gezet.
Dat is meteen ook het bezwaar. De muziek is weliswaar spannend en bevat beslist mooie momenten, maar doet ook onevenwichtig en wat rommelig aan. Jazz en klassiek raken te weinig met elkaar versmolten. Klassiek heeft de overhand. Pas in het laatste deel, dat langzaam toewerkt naar een apotheose, is er sprake van enige balans. Het geluid is dan echter weer overvol en pompeus. Aan de musici ligt het allemaal niet, want het spel is zonder uitzondering voortreffelijk.
Beluister dit album via Spotify (inloggen noodzakelijk)
Viaduct