CD-RECENSIE

Norma Winstone - Stories Yet To Tell
bezetting: Norma Winstone, stem; Klaus Gesing, basklarinet, sopraansaxofoon; Glauco Venier, piano
opgenomen: december 2009
release: 2010
label: ECM Records / Challenge
tracks: 12
tijd: 52:15
websites: www.normawinstone.com - www.ecmrecords.nl
door: Jan Jasper Tamboer


Bewonderenswaardig toch, als artiesten al vele jaren meelopen en er nog steeds toe doen, zonder op oude successen te teren. Dat is maar weinigen gegeven. Met haar 69 jaren maakte Norma Winstone een prachtig album dat niet voor haar vroegere werk onderdoet.

Winstone staat bekend om haar ingetogen zang. Ook op 'Stories Yet To Tell' klinken bedachtzame, stemmige tonen, die nergens buiten de perken treden en geen ontremming kennen. De instrumentatie is klein gehouden en straalt een intieme sfeer uit. Her en der klinkt wel enige stemverheffing om bepaalde frasen kracht bij te zetten, wat bijdraagt aan de rijkdom van het album, dat mede daardoor niet vlak klinkt. De gedragen noten van piano en basklarinet of sopraansaxofoon, vormen samen met het stemgeluid een doorkneed amalgaam.

Winstone draagt haar teksten voor met een natuurlijke overtuigingskracht. Als zij zingt over een verloren liefde, dan voel je haar verlatenheid. In 'Just Sometimes' klinkt het vertwijfeld: 'Maybe you're there with somenone else beside you.' In de natuur vindt zij metaforen om het verlangen naar haar geliefde te beschrijven: 'Oh, how I dream I might be like the velvet moon to you.' Niet alle teksten gaan over de liefde, zo is 'Carnera' een eerbetoon aan de Italiaanse bokser Primo Carnera. Winstone zong bij eerder werk vaak woordenloze klanken. Op 'Stories Yet To Tell' beperkt ze zich hiermee tot een drietal nummers, die evenveel zeggingskracht hebben als de songs mét tekst.

De stem van Winstone is niet helemaal helder. Zoals het een jazzzangeres betaamt klinkt zij enigszins gevoileerd, met wilde lucht. Met haar donkere timbre zorgt dat voor een wazige atmosfeer en een notie van ervarenheid, waardoor de muziek op 'Stories Yet To Tell' weliswaar beschaafd overkomt, maar niet braaf. Winstone heeft een uitgekiend gevoel voor timing. Haar frasering heeft een vanzelfsprekend karakter en doet daardoor prettig aan. De lenigheid van haar stem zorgt ervoor dat zij moeiteloos tussen toonregisters schakelt. Belangrijker nog dan deze notities is, dat hier een persoonlijkheid met een hart naar voren komt. Winstone geeft een oprechte vertolking van de binnenwereld.

'Stories Yet To Tell' is een ideale plaat voor de late avonduren, een cd die zich niet opdringt, maar een milde sfeer schept van overpeinzing en toenadering. Een album waarvoor je eens even goed gaat zitten, dat is het beslist waard.