CONCERTRECENSIE. Porgy en Bess Terneuzen, Philip Catherine, 20 april 2008
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers

Jazzgitarist Philip Catherine speelde in 1985 voor het eerst in Porgy en Bess in Terneuzen. Hij maakte toen deel uit van Chet Baker's ensemble. De muzikanten dwongen af dat het publiek muisstil werd. Inmiddels kwam Catherine zo'n tien keer naar Porgy en Bess. Afgelopen zondag speelde de gitarist, inmiddels de 65 gepasseerd, er ook en weer kreeg hij het publiek muisstil.

Philip Catherine gaf een soloconcert in Terneuzen en speelde daarnaast samen met violist Alexandre Cavalière en gitarist Quentin Liégois

Het concert in Porgy en Bess bestond uit twee delen. Catherine begon solo. Tenminste, hij improviseerde op akoestische gitaar over ter plekke opgenomen partijen. Het publiek kreeg daarom tweemaal Catherine voor de prijs van één, aldus de gitarist.

Het openingsnummer, Gilles et Mirano, zette de toon voor de rest van de middag. Catherine speelde eerst alle akkoordenreeksen uit de structuur van de song zodat hij die kon opnemen. Vervolgens riep hij ze weer op uit zijn 'recorder', en speelde er thema's en solo's overheen. De affectie voor zijn vrienden, Gilles et Mirano, was duidelijk voelbaar in het zeer melodieuze spel van Catherine. Met gesloten ogen en af en toe luid mee neuriënd zocht hij naar de juiste tonen zonder terug te vallen op technische hoogstandjes. Eenzelfde melancholieke sfeer zette hij neer in het liedje dat hij schreef voor zijn kleindochter, Méline.

Het idee van deze dialoog met zichzelf werkte hij uit op het album Guitars Two dat onlangs uitkwam op het Dreyfus Jazz label. Van dat album speelde Catherine Méline en Lendas Brasileiras van de jonge Braziliaanse componist Guinga. Daarnaast kwamen Irving Berlin's They say it's wonderful en How deep is the ocean voorbij.

In het tweede deel van het concert werd Catherine vergezeld door gitarist Quentin Liégois en violist Alexandre Cavalière. Catherine bouwde bijvoorbeeld in Embracable you van Gershwin en in Toscane van het album Guitars two, voort op de romantische sfeer die hij neerzette voor de pauze. Liégois had een duidelijk ondersteunende rol, speelde alles 'van papier' en mocht slechts hier en daar soleren. Daarin wilde hij graag zijn vingervlugheid demonstreren maar dat kwam door zijn lage volume niet echt uit de verf.

Cavalière was vrijer in zijn invulling. Ondanks wat aarzeling in het begin groeide hij al snel in zijn rol. Catherine wierp zich op als een soort coach voor de violist van slechts 22 jaar. Met verbale aanmoedigingen en al hoofdknikkend stuurde hij Cavalière naar grote hoogten. Sneezing bull van het album Guitars (1975) en zeker in de toegift Goodmorning Bill leenden zich daar qua structuur en sfeer, namelijk iets 'agressiever', dan ook goed voor.

• Philip Catherine website