Ed Verhoeff’s Kind Folk schuurt en vertedert
CONCERTRECENSIE. Ed Verhoeff’s Kind Folk, De Pletterij Haarlem, 7 april 2025
beeld: Rob Ouwerkerk
door: Jeroen Jansen
Ed Verhoeff behoort al jarenlang tot de top van de jazzgitaristen in Nederland. Wie naar zijn carrière kijkt ziet daar nauwelijks losse flodders tussen zitten. Of het nou om zijn John Abercrombie project met Adam Nussbaum gaat, kamermuziek met bassist Paul Berner, ‘The Dutch Songbook’ met drummer Lucas van Merwijk en bassist Boudewijn Lucas of het trio met vocalist Izaline Calister en trompettist Angelo Verploegen: het is allemaal even smaakvol en doordacht. 
Ed Verhoeff’s Kind Folk pakte flink uit in Haarlem, maar wist ook te ontroeren.
Handelsmerk
Prachtige noten, mooie gestructureerde solo’s, composities met een verhaal, oprechte samenwerking met musici die hij na lang wikken en wegen uitkiest: dat is het handelsmerk van Verhoeff. Het is allemaal zo mooi ‘rond’ en doordacht dat je bijna gaat verlangen naar een Ed Verhoeff die alle trossen los gooit, de zweem van perfectie van zich afwerpt en zijn gitaar laat schreeuwen zoals je hem nooit hoort doen.
Niet getreurd: wie dat verlangen heeft kan bij de formatie Kind Folk terecht. In deze groep, met Mark Haanstra op basgitaar, Yoràn Vroom op drums en Marcus Olgers op piano lijkt Ed Verhoeff zijn rock-kant te verkennen. Afgelopen maandag deed hij dat in De Pletterij, het kloppende hart van de Haarlemse jazzscene. Wie er naartoe kwam om te luisteren naar verfijnde kamerjazz kwam bedrogen uit want Kind Folk vloog als een bezetene uit de startblokken.
Pianist Marcus Olgers, slagwerker Yoràn Vroom en basgitarist Mark Haanstra.
Vaderschap
Met stukken als ‘Father to Son’ en ‘Haberdashery’ roept Ed Verhoeff herinneringen op aan Tony Wiliams’ Lifetime op: zó hard rockt het, zó heerlijk schuurt de muziek aan alle kanten. Vooral de verbinding tussen Verhoeff, Haanstra en Vroom is bijna tastbaar. Het is jammer dat Marcus Olgers op zijn bescheiden piano wat verdrinkt in dit groepsgeluid, zeker omdat we hem zelden horen in dit soort jazzrock-situaties. Alle stukken zijn deze avond van de gitarist behalve de enige klassieker op de setlist: dat het ‘While My Guitar Gently Weeps’ is, uiterst geraffineerd gearrangeerd, geeft wel aan welke kant het op ging afgelopen maandag.
Toch was het niet de hele avond volle kracht vooruit. Veel van de stukken zijn verbonden aan het thema vaderschap, het gevoel dat de gitarist daarbij heeft weet hij even effectief bij het publiek neer te leggen als al het rockgeweld eerder op de avond. Met ‘Dear Fathers’ zet hij een nieuwe toon, en Mark Haanstra schittert op het tedere ‘Dear Sons’. Wég is de flashback naar Tony Williams en Lifetime, in plaats daarvan horen we nu invloeden van Pat Metheny en dan vooral zijn platen met legendarische bassisten als Jaco Pastorius en Eberhard Weber.
Aangename spanning
Mark Haanstra past naadloos in die klankkleuren, Marcus Olgers komt nu ineens veel meer tot zijn recht en Yoràn Vroom zorgt ervoor dat het nooit te zoet gaat klinken. De storm van eerder blijft in al deze lyriek nog steeds hoorbaar en dat maakt Kind Folk zo’n interessante formatie: er zit een aangename spanning in de muziek, deels veroorzaakt door de chemie tussen de bandleden maar ook omdat Verhoeff ontzettend knappe composities schrijft die recht je hart in gaan.
Met ‘The Night & The Day Dreamer’, dat de gitarist eerder opnam met Angelo Verploegen en bassist Eric van der Westen, besluit Kind Folk een gedenkwaardige avond in De Pletterij. Vanavond is de formatie nog te horen in Paradox in Tilburg en 7 mei het slot van deze tournee in De Lindenberg in Nijmegen. In juli gaat Kind Folk dan de studio in om een album op te nemen: elke jazzliefhebber zou reikhalzend uit moeten zien naar het eindresultaat.
