FESTIVALRECENSIE. BassFest, Theater Zuidplein Rotterdam, 8 en 9 november 2025
beeld: Eric van Nieuwland en Jeroen Jansen
door: Jeroen Jansen

In het Rotterdamse Theater Zuidplein vond afgelopen weekeinde de vijfde editie plaats van BassFest, een tweedaags festival dat zich volledig richt op de bas in al haar vormen en klankkleuren. Wat ooit begon als het Dutch Double Bass Festival is inmiddels uitgegroeid tot een internationaal podium voor bassisten uit alle windstreken en genres.

  
Mohini Dey, Dave Holland met Jaleel Shaw en Nasheet Waits, en Mehdi Nassouli op de vijfgde editie van het Rotterdamse BassFest.

Veelzijdigheid
Onder de bezielende leiding van James Oesi, zelf een gerenommeerd klassiek contrabassist, streeft het festival ernaar om de veelzijdigheid van het instrument te tonen en de grenzen tussen genres te doorbreken. BassFest wil niet alleen de bas vieren, maar ook het publiek verrassen, verbinden en inspireren met de kracht van het laagste register. De missie is helder: de bas als volwaardig solo-instrument positioneren, en de rijkdom van het lage spectrum laten horen in jazz, klassiek, wereldmuziek, funk en improvisatie.

De line-up dit jaar was indrukwekkend en divers en naast concerten bood het festival ook masterclasses, een BassBios met films over bassisten, en Ateliers in Residence met instrumentenbouwers uit heel Europa. Het wijkprogramma, gericht op toegankelijkheid en verbinding met de stad, was een waardevolle toevoeging en bracht de bas letterlijk naar de mensen toe.

  
Manou Gallo uit Ivoorkust, de Fransman Joëlle Léandre solo en de Marokkaanse Mehdi Nassouli.

Joëlle Léandre
De Franse contrabassist Joëlle Léandre opende met een soloset die alles behalve conventioneel was. Léandre, een pionier in de vrije improvisatie, bracht stukken waarin ze haar instrument niet alleen bespeelde, maar ook ermee sprak, mopperde en zelfs tegen schopte. Haar motto ‘Life is a Pure Adventure’ klonk door in elke noot. Ze ageerde tegen commerciële ‘kaka music’, IKEA-bassen en het gebrek aan eenheid onder bassisten. Haar concert was rauw, eerlijk en vol vuur, een statement tegen conformisme en een ode aan de vrijheid van expressie. Het publiek werd uitgedaagd, geprikkeld en soms zelfs ontregeld, precies zoals Léandre het bedoelde.

Manou Gallo
Manou Gallo, bassiste en zangeres uit Ivoorkust, presenteerde zich als ‘a free woman from Africa’ en bracht een strak georkestreerde show met invloeden uit Kameroen, Ghana, Madagascar en haar thuisland. Haar band klonk als een klok, toegankelijk en energiek. Het hoogtepunt was haar vertolking van pygmee melodieën op waterflesjes – een ontroerende en inventieve ode aan haar wortels. Gallo weet haar Afrikaanse identiteit te combineren met funk en soul, zonder dat het een cliché wordt. Haar charisma en muzikaliteit maken haar tot een publiekslieveling.

Mehdi Nassouli
De Marokkaanse Mehdi Nassouli, meester op de guembri (een driesnarige basluit), trad op met het Amsterdamse Marmoucha Orchestra. Geen Afrikaanse muziek als gimmick, maar een diepgaande versmelting van Gnawa, jazz en wereldmuziek. De muziek sloeg spannende afslagen in en was even geschikt voor het Afrika Festival in Hertme als voor het North Sea Jazz in Rotterdam en dus ook voor BassFest. Nassouli’s spel is ritmisch, spiritueel en hypnotiserend, en het orkest weet daar perfect op in te spelen. Het resultaat was een concert dat zowel intellectueel als emotioneel raakte.

  
James Oesi Trio, de Indiase bassensensatie Mohini Dey en Frans van der Hoeven solo.

James Oesi Trio
Het trio van James Oesi (contrabas), Mark Haanstra (basgitaar) en Mike Fentross (theorbe) bracht een klassiek georiënteerd programma met werken van Händel, Vivaldi en Bach. Een speciale plek was ingeruimd voor Abdullah Ibrahim, wat zorgde voor een mooie brug tussen klassiek en jazz. Hoewel de muziek prachtig was, viel de spanning soms weg door lange gesproken intermezzo’s van Oesi. De combinatie van contrabas, theorbe en basgitaar was echter uniek en bood een klankpalet dat zelden te horen is. Haanstra’s spel was subtiel en ondersteunend, Fentros’ theorbe gaf een barokke glans aan het geheel.

Mohini Dey
De jonge Indiase bassensensatie Mohini Dey bracht veel vuurwerk. Haar techniek is verbluffend en haar verschijning indrukwekkend. Toch bleven haar composities , afkomstig van haar gelijknamige debuutalbum, melodisch mager. Ze fungeerden vooral als vehikels voor nóg meer virtuositeit. Wel trekt ze een nieuw publiek aan, wat positief is voor de toekomst van het festival. Dey is een fenomeen, maar haar muzikale verhaal mist nog diepgang. Toch was haar set een spektakel en een visueel hoogtepunt.

  
Dave Holland, Jaleel Shaw en Nasheet Waits. Xavier Foley (rechts).

Frans van der Hoeven
Op dag twee opende Frans van der Hoeven met een soloset waarin hij zijn bas liet klinken als geen andere. Hij verkende de grenzen van het instrument met elektronische effecten, soms met wisselend succes. Het duet met Sasha Witteveen was echter een parel: de interpretatie van Tsjaikovski’s Stervende Zwaan was subtiel, muzikaal en vol emotie. Van der Hoeven gaf aan dat hij er lol in heeft om zijn bas juist te laten klinken zodat hij niet als een typische bas klinkt en dat maakte hij waar. Zijn zoektocht naar nieuwe klanken is bewonderenswaardig, al lijkt hij zich soms wat te vertillen aan de technische mogelijkheden.

Dave Holland
Dave Holland, samen met Jaleel Shaw (altsaxofoon) en Nasheet Waits (drums), bracht een set die alles had: groove, ruimte, samenspel en prachtige composities. De overgang van Holland’s klassieker ‘Four Winds’ naar Waits’ ballad ‘Between Nothingness and Infinity’ was magisch. Drie muzikanten die elkaar echt wat gunnen, een zeldzaamheid. De bijna 80-jarige Holland blijft een meester in het creëren van ruimte en spanning, Shaw speelde lyrisch in het speelveld ergens tussen Steve Coleman en Ornette Coleman. Waits was zowel krachtig als poëtisch. Dit trio was zonder twijfel het muzikale hoogtepunt van BassFest.

  
Victor Wooten & The Wooten Brothers, Frans van der Hoeven in duet met Sasha Witteveen, James Oesi Trio met Mark Haanstra en Mike Fentross.

Xavier Foley
Voor het eerst in Nederland: Xavier Foley, klassiek contrabassist uit de VS. Zijn eigen etudes zijn eigentijds en vol soul, en hij speelde moeiteloos ook Bach’s cellosuite. Een openbaring: krachtig, bescheiden en overrompelend goed. Foley weet klassieke muziek toegankelijk te maken zonder aan kwaliteit in te boeten. Zijn spel is virtuoos maar nooit opzichtig, en zijn muzikale ideeën zijn fris en origineel. Het publiek was zichtbaar onder de indruk van deze jonge meester.

Victor Wooten
Eén van de afsluitende acts in het avondprogramma op de slotdag waren Victor Wooten & The Wooten Brothers, die al veertig jaar jazz, funk, soul en R&B vermengen. Niet verrassend, wel degelijk. Basliefhebbers konden zich laven aan de hoogstandjes van Victor Wooten, een levende legende. Zijn spel blijft indrukwekkend, al was de set wat voorspelbaar. Toch is het een feest om deze broers samen te zien spelen, hun onderlinge chemie en muzikaliteit zijn ongeëvenaard.

Viering
BassFest 2025 was een viering van de bas in al haar vormen. Artistiek sterk, inhoudelijk rijk en met een indrukwekkende line-up die de breedte van het muzikale spectrum wist te bespelen. Van vrije improvisatie tot klassiek, van Afrikaanse ritmes tot jazziconen, het festival bood een podium aan gevestigde namen én aan verrassende nieuwkomers. Hoewel het festival nog niet het brede publiek bereikt dat het verdient, is het duidelijk dat BassFest een unieke plek inneemt in het Nederlandse en internationale festivallandschap. 

Maatschappelijk
De inzet van het wijkprogramma, de educatieve componenten en de nadruk op inclusiviteit tonen dat het festival niet alleen een muzikale missie heeft, maar ook een maatschappelijke. De vijfde editie was van uitzonderlijk niveau: een must voor elke bassist, muziekliefhebber en avontuurlijke luisteraar. BassFest bewijst dat de bas niet alleen de fundering is, maar ook het hart, de ziel en soms zelfs de stem van de muziek kan zijn. Als het festival deze koers vasthoudt, is het slechts een kwestie van tijd voordat het ook buiten de basscene een vaste waarde wordt.

Gezien: Joëlle Léandre, Manou Gallo, Mehdi Nassouli en het Amsterdamse Marmoucha Orchestra, James Oesi Trio, Mohini Dey, Frans van der Hoeven solo, Dave Holland / Jaleel Shaw / Nasheet Waits, Xavier Foley, Victor Wooten & The Wooten Brothers.

• bassfest.nl