CD-RECENSIE 

Luc Houtkamp & Alex Maguire – At Khoen’s
bezetting: Luc Houtkamp, tenorsaxofoon en klarinet, Alex Maguire piano
opgenomen: 23 en 24 september 2024, bij Khoen Liem, Senglea, Malta
uitgebracht: januari 2025
label: FMT
aantal stukken: 8
tijdsduur: 51’41
website: luchoutkamp.nl - fmr-records.com
door: Cyriel Pluimakers


Tegen alle heersende trends in, maakt de al zo’n tien jaar in Malta woonachtige rietblazer Luc Houtkamp nog steeds authentieke improvisatiemuziek die knettert en schuurt. Met zijn Britse evenknie en geestverwant, pianist Alex Maguire, maakte hij eind september 2024 opnames in het huis van Koen Liem in de Maltese stad Senglea.

Menukaart
Houtkamp start op klarinet in de opener ‘Hobz biz-Zejt’, een titel die naar een gepeperde Maltese sandwich verwijst. Ook de overige zeven stukken dragen namen van gerechten uit dit bijzondere land, waardoor de productie aanvoelt als een muzikale menukaart. In het daaropvolgende ‘Stuffat Tal-Frenek’ pakt Houtkamp bijna explosief uit op tenorsaxofoon met onconventionele speelmethoden als slap tongue en flutter tongue. Iets wat tot een zekere climax komt in ‘Pastizzi’ en het daaropvolgende ‘Gbejniet’. Zijn spel is verre van zachtzinnig en in Maguire vindt hij een kompaan die hem met behendig en staccato spel afwisselend prikkelt en ondersteunt. Beide musici zitten duidelijk op eenzelfde golflengte en nemen artistiek alle mogelijke risico’s.

Voortouw
Het knappe is dat hun muzikale taal zich niet beperkt tot een onderonsje voor ingewijden maar dat de musici zelfs op cd erin slagen om de aandacht van de luisteraar vast te houden. Ze spelen een spel van elkaar aantrekken en afstoten dat je op de voet kunt volgen. Houtkamp neemt vaak het voortouw met korte muzikale statements die gelijktijdig een ritmisch en melodisch karakter hebben. Maguire haakt gretig bij het gesprek aan met uitnodigende antwoorden die leiden tot een soort discussie die opbouwend van aard is. 

Breekbaar
Melancholiek en breekbaar is het klarinetspel in ‘Imquaret’.  Suggestief zijn de stiltes in de communicatie tussen beide musici. In de afsluiter ‘Bragioli’, horen we Houtkamp op tenorsaxofoon uitbundig deze Maltese specialiteit van gevulde biefrolletjes aanbevelen. Het blijft knap hoe Maguire en Houtkamp de luisteraar meer dan vijftig minuten lang bij de les weten te houden met hun avontuurlijke spel dat geen enkel moment voorspelbaar wordt.