CD-RECENSIE 

Rich Halley 4 – Dusk and Dawn
bezetting: Rich Halley tenorsaxofoon, Michael Vlatkovich trombone, Clyde Reed contrabas, Carson Halley drums
opgenomen: 18-19 november 2023, Jackpot Recording Studio, Portland, Oregon
uitgebracht: oktober 2024
label: Pine Eagle Records
aantal stukken: 7
tijdsduur: 52’46
website: richhalley.com
door: Cyriel Pluimakers


Tenorsaxofonist en componist Rich Halley (1947) vormt een echte veteraan binnen de Amerikaanse jazzscene. Hier in Europa is hij relatief onbekend, maar in december 2023 gooide hij nog internationaal hoge ogen met het fantastische live-album ‘Fire Within’, waarop hij speelt met pianist Matthew Shipp, contrabassist Michael Bisio en drummer Newman Taylor Baker. In totaal maakte Halley als leider zo’n 24 albums, met als laatste de vorige maand verschenen productie ‘Dusk and Dawn’. Naast musicus is Halley ook een bekend bioloog en een natuurliefhebber in hart en nieren. De cover van zijn nieuwe loot aan de stam is dan ook voorzien van prachtige natuurfoto’s uit de buurt van zijn woonplaats Portland.

Staccato
Dat dit kwartet bepaald geen lauwe bedoening is maken de musici meteen duidelijk in ‘Spherical Aberration’, een binnenkomst met donder en bliksem. Trombonist Michael Vlatkovich dient hem stevig van repliek, terwijl de ritmesectie het vuur brandend houdt. Contrabassist Clyde Reed en drummer Carson Halley, de zoon van de bandleider, vormen een twee-eenheid die elkaar voortdurend aanvult. Was de opener aan de forse kant, in ‘The Return’ neemt het kwartet gas terug. De typerende staccatostijl van de tenorist vindt ook hier een weerklank in de pittige trombone van Vlatkovich, die meer dan stevig uitpakt en de leider misschien wel overtreft.

Energiek
Meer dan energiek pakt Halley uit in ‘Retrograde’: hij laat zijn tenorsaxofoon piepen en knarsen als in de topjaren van de free jazz. Maar ook hier is het weer de trombonist die met de eer gaat strijken in een glanzende improvisatie vol fraaie vondsten. Misschien wel het mooiste stuk van het album is ‘After Dawn’, dat een fraaie melodielijn heeft waarin de tenorsaxofonist kan gloriëren in dialoog met de trombone. In ‘Spatter’ horen we Halley op zijn best, waarbij hij zijn hoekige spel wederom laat uitmonden in een climax die zo van een Impulse-plaat van Archie Shepp zou kunnen komen.

Portland
Trombonist Vlatkovich neemt het initiatief in ‘Stretching the Sinews’, waarna de tenorist volgt met een improvisatie waarin hij alle wanden van de studio lijkt te willen raken. Zoon Halley gooit vlak voor het einde extra olie op het vuur met een dynamische slagwerksolo. ‘The Hard Truth’ vormt een echte afsluiter, een ontlading van kracht zonder weerga: geen ijdele gewichthefferij maar een creatieve explosie waarin de vier musici duidelijk maken dat er ook in Portland jazz van wereldniveau wordt geproduceerd. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.