CD-RECENSIE 

The Bad Plus – Complex Emotions
bezetting: Reid Anderson contrabas, synthesizer; Dave King
drums, synthesizer; Ben Monder gitaar; Chris Speed saxofoon
opgenomen: juni 2023, Pachyderm Studios, Cannon Falls, Minnesota
uitgebracht: 8 november 2024
label: Mack Avenue Records / Challenge Records
aantal stukken: 8
tijdsduur: 43’44
website: thebadplus.com - mackavenue.com - challenge.com 
door: Mathijs van den Berg


Bassist Reid Anderson en drummer Dave King van The Bad Plus baarden opzien door na het vertrek van Orrin Evans niet op zoek te gaan naar een nieuwe pianist, maar van het trio een kwartet te maken. Goede bekenden Ben Monder (gitaar) en Chris Speed (saxofoon) werden erbij gevraagd voor een ander geluid en nieuwe mogelijkheden. De naam bleef, want The Bad Plus was niet meer dan een vehikel voor hun composities, aldus Anderson. Hij en King schreven ook in de trio-tijd veel van het materiaal. Wat ook niet veranderd is, is de onconventionele ‘bad plus’- benadering. Monder en Speed bleken daarin heel goed te passen, terwijl Evans meer een pure jazzpianist is.

‘Complex Emotions’ is het tweede kwartet-album. Het geluid is opnieuw aangenaam weerbarstig. Jazz en rock gaan als in de beste Bad Plus-jaren een spannende symbiose aan. Het album bevat zowel directe, rock-geïnspireerde nummers als avontuurlijke soundscape-achtige stukken. Voor het eerst droegen Monder en Speed een compositie bij. Anderson was verantwoordelijk voor de helft van het materiaal, King schreef twee nummers. ‘Complex Emotions’ is meer een groepsalbum. Daarbij is het kwartet duidelijk gegroeid.

Balans
Het geluid is in perfecte balans. Speed neemt de melodieën voor zijn rekening, boven Andersons pompende bas en Kings opzwepende drums. Monder brengt textuur aan met uitwaaierende akkoorden, hoewel hij ook improviserend is te horen. Speeds spel is sterk emotioneel geladen. Kings energieke roffels drijven de emotie nog verder op. Andersons bas is diep en krachtig met een onweerstaanbare groove. De bijdragen van Monder zijn meer subtiel en ingetogen. Met de juiste akkoorden geeft hij de nummers een ruimtelijke sfeer. Ook de synthesizer, spaarzaam gebruikt, draagt hieraan bij en is weer een nieuw element in het groepsgeluid.

Het album opent verrassend met een zachte saxmelodie en weidse gitaarpartijen. Vervolgens wordt de muziek steeds intenser. Ook de andere langzamere stukken klinken nooit soft of zweverig. Dit is wel The Bad Plus. De saxofoon heeft vaak een scherp randje en kan soms flink uithalen. De sax- en gitaarsolo’s zijn vervoerend. Anderson en King zijn als ritmetandem onovertroffen. Alles wat The Bad Plus laat horen getuigt van lef: van het scheurende ‘Deep Water Sharks’ met punky repeterende baslijn en furieuze drums tot het experimentele ‘Li Po’ met zoekende gitaar en knerpende sax. Na 21 jaar is The Bad Plus nog altijd een urgente band.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.