CD-RECENSIE

Laughing Bastards - Fetish
bezetting: Michel Mast tenorsaxofoon; Jan-Sebastiaan Degeyter gitaren, banjo, omnichord; Eline Duerinck cello; Cyrille Obermuller contrabas; Marcos Della Rocha drums, percussie
opgenomen: 14-18 september 2023, Rockstar Recordings, Niel
uitgebracht: 19 april 2024
label: BMC (cd) - W.E.R.F. (lp)
aantal stukken: 10
tijdsduur: 46’40
website: laughingbastards.be - werfrecords.bandcamp.com
door: Georges Tonla Briquet


Net als bij de vorige drie volwaardige cd-releases van de Vlaamse formatie Laughing Bastards siert een bevreemdend creatuur, in casu een vioolkrab, de hoes. Ook de titel ‘Fetish’ roept vermoedens op van bizarre taferelen. Vergis u niet, tenorsaxofonist Michel Mast houdt er geen rare hobby’s op na. Hij blijft de tenorsaxofonist die gulzig graait in de jazztraditie en daar dan een totaal eigen wereld mee creëert mede dankzij de gelijkgestemde zielen die hem omringen.

Bij elk nieuw album is er wel telkens een lichte wijziging in de bezetting. Contrabassist van dienst is deze keer Cyrille Obermüller die we kennen van H A S T en Casimir Liberski Trio. Vaste waarde is gitarist Jan-Sebastiaan Degeyter die zes composities leverde en de algemene lyrische toon bepaalde. De setlist bevat twee bewerkingen. Zo hernemen ze Carla Bley haar ‘Vashkar’ en aangezien Mast grote fan is van Jimmy Giuffre mocht er uit diens oeuvre geen verwijzing ontbreken. De keuze viel ditmaal op ‘The Train And The River’ waarvoor hij het avontuurlijke arrangement schreef. 

Akoestisch
Met dit gevarieerd programma en op een enkele uitzondering na zuiver akoestisch instrumentarium, presenteren Mast en zijn gezelschap een draaiboek dat bol staat van uiteenlopende invloeden. Een aaneenschakeling van korte schetsen is het echter allerminst. Een uitgekiende enscenering tussen melodie en ritme is de stelregel evenals het creëren van een warme klank.

‘Tigraman’ bevat verdoken invloeden uit de Ethiopische jazzstroming maar overwegen nooit. Gitarist Degeyter zorgt daarbij voor een licht frivool kantje. In ‘Red Lemon’ worden spacy effecten gekoppeld aan folk en kamermuziek wat uiteindelijk leidt tot een filmisch tafereel. In het verlengde hiervan klinkt ‘Sand’ waar een vleugje troosteloosheid aan toegevoegd wordt. Nog meer beeldrijke atmosferische passages horen we in de titeltrack die aanleunt bij de soundtracks van Nino Rota en Eleni Karaindrou. Mast en Degeyter krijgen extra ruimte in ‘Black Spoon’ maar zonder narcistische trekjes. Integendeel, hun aanvullende interactie werkt perfect. Zo verloopt het hele album. Elkeen kleurt in en weet zijn of haar timbres aan te wenden om het geheel te verrijken.

Buitenbeentjes
Buitenbeentjes zijn Giuffres ‘The Train And The River’ dat wemelt van speelse wendingen en omzwervingen en ‘Calliope’ waar Degeyter het tempo ongewoon opdrijft. Via Carla Bley haar ‘Vashkar’ genereert het kwintet tenslotte een intrigerende climax. De ideale afsluiter van een album waarbij alle extravagantie achterwege blijft maar buikgevoel en een zweem van nostalgie de bovenhand halen zonder dat er sprake is van decalcomanie. Mast hierover: “‘Vashkar’ is gebaseerd op een basriff die de terts constant vermijdt, hetgeen de mogelijkheid biedt bij improvisatie de zo ontstane leegte naar believen in te vullen. Een puur stukje muziekles.”

Extra meerwaarde is dat Lauhging Bastards dit repertoire live verder weet uit te breiden en te verrijken met originele kanttekeningen zoals we konden vaststellen tijdens Gent Jazz Festival, ondanks het keurslijf van de toegekende vijfendertig minuten. 

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Fetish.