CONCERTRECENSIE. David Murray, Ingebrigt Håker Flaten, Paal Nilssen-Love, Bimhuis, 10 september 2023
beeld: Dirk Neven 
door: Cyriel Pluimakers

Afgelopen mei maakte David Murray een compacte tournee door Europa met de jonge contrabassist Stewart en drummer Carter. Opmerkelijk was dat hij hierbij niet het Bimhuis aandeed, een podium waar hij decennialang niet weg te slaan was. Nu staat hij er wel met contrabassist Ingebrigt Håker Flaten en drummer Paal Nilssen-Love, een ritmetandem dat lang de motor vomde van The Thing, met power-saxofonist Mats Gustafsson in de hoofdrol. 

  
David Murray met het Scandinavische ritmetandem Paal Nilssen-Love en Ingebrigt Håker Flaten in Bimhuis.

Vrije improvisatie vormde het kenmerk van dit ensemble en deze vibe voelen we ook in de samenwerking van de Scandinaviërs met de Amerikaan Murray. In 2019 toerden ze al samen door Europa, improviserend op composities van Yusef Lateef, Butch Morris en Aretha Franklin. 

Krachttoer
Vormden funk en ballads min of meer de ruggengraat van Murray’s optreden afgelopen mei, nu staat de vrije muziek centraal, met escapades die het oergeluid van de onlangs overleden Peter Brötzmann laten herleven: energy music die tot het uiterste gaat en voor de musici een ware krachttoer vormt. Typerend voor Murray is zijn kenmerkende meeslepende saxofoongeluid dat de wortels van de black music belichaamt. Meer dan 150 albums bracht hij uit onder eigen naam, waarin de geschiedenis van de jazz in een weids panorama passeert.  In 1976 maakte hij zijn eerste album ‘Flowers for Albert’, een hommage aan zijn grote idool Albert Ayler (1936-1970). 

  
De musici sparen hun krachten niet en het optreden voelt aan als een ontlading.

Wespensteken
In hetzelfde jaar trad Murray, net 21 geworden, voor het eerst op in het Amsterdamse Bimhuis. Was hij op de oude locatie een echte publiekslieveling, in de huidige chique zaal lijkt de rauwe muziek van dit trio minder op zijn plek. De zaal is dan ook allerminst uitverkocht. Bezoekers die je bijvoorbeeld wel ziet in De Ruimte en andere plekken, waar het experiment de toon zet, zijn afwezig. Karakteristiek voor Murray is altijd zijn ongelooflijke inzet, iets wat ook zeker geldt voor Håker Flaten en Nilssen-Love die spelen alsof ze een kudde olifanten in beweging willen brengen. Zeer energiek zijn de vertolkingen van klassiekers van Murray en de composities van het ritmetandem voelen aan als wespensteken.

Ontlading
De musici sparen hun krachten niet en het optreden voelt, tijdens deze tropische nazomer, aan als een ontlading.  Prachtig ook zijn de momenten dat de muziek bijna stil lijkt te vallen en uitmondt in subtiele dialogen tussen drummer en bassist. Aan het slot trakteert de tenorsaxofonist het publiek op zo’n typerende ballad, waar het sentiment van afdruipt. Als dan ook nog de toegift ‘Natural Woman’ volgt, kan de avond niet meer stuk: als iemand zijn publiek nooit teleurstelt, dan is het wel David Murray!