CONCERTRECENSIE. Lady Linn and her Magnificent Seven, Nazomerfestival, Middelburg, 3 september 2009
beeld: Lex de Meester
door: Mischa Beckers

Een keur aan stijlen en genres kwam langs bij muziekoptredens op het Abdijplein in Middelburg tijdens het negende Zeeland Nazomerfestival. Aka Moon met Baba Sissoko's Black Machine mengden jazz, Europese muziek, Malinese melodieën en Afrikaanse groove, Leoni Jansen speelde folk, Americana en 'wereldmuziek' en Filip Jordens bracht een ode aan Jacques Brel. Donderdag trad Lady Linn and her Magnificent Seven aan.

Gestoeld op de swingjazz presenteerde Lady Linn and her Magnificent Seven een aanstekelijke repertoire op het Zeeland Nazomerfestival

Met A Love Affair en That's Allright scoorde de groep al enkele heuse hits, I don't wanna dance, een cover van Eddy Grant, leverde de Zomerhit 2009-trofee van (de Belgische) Radio 2 op en het album Here we go again uit 2008 werd al snel goud. Een jazzband?

De groep startte zo'n vier jaar geleden met een repertoire van swing- en jazznummers uit de periode van de roaring twenties tot de jaren vijftig. De band wilde deze nummers weer op de kaart zetten. Voor Here we go again schreef zangeres Lien de Greef eigen stukken en naast de relaxte swingsound klinkt nu een wat meer pop - en soulachtig geluid. Invloeden voor de nummers komen voor De Greef uit vele hoeken: Duke Ellington, Stan Kenton, Benny Goodman, groepen uit de stal van Motown en Dina Washington. Aan Ella Fitzgerald is ze naar eigen zeggen 'verslaafd'. De tweede cd moet in 2010 uitkomen en De Greef schrijft er momenteel stukken voor.

De zangeres zit niet vast aan een enkel genre. Ze maakte al furore met de Belgische popband Bolchi en is actief in andere groepen zoals het moderne soul- en hiphopcollectief Skeemz. Ook in de housescene is ze aanwezig. Zo zong ze tracks in voor bijvoorbeeld DJ Red D en Alton Miller. Pas op het conservatorium in Gent kwam De Greef in aanraking met jazz. Ze bekwaamde zich in het repertoire van de swingjazz. Nummers die ze mooi vond schreef ze uit en met een aantal conservatoriumvrienden betrad ze hiermee de podia. "Het oudere materiaal lag vast. Het waren bestaande bigbandarrangementen maar in die nummers is live voor de muzikanten plaats voor improvisatie. Hetzelfde geldt voor de stukken van Here we go again", zegt De Greef.

Het aanstekelijke repertoire sloeg aan. Singles volgden en al snel stond de groep ook op de grote festivals zoals Gent Jazz en Werchter. "Op festivals spelen we nu enkel nog de nummers van Here we go again. Dat werkt zeer goed aangezien de mensen vooral die nummers kennen".

Zo ook op het Abdijplein. Het is feel good muziek. De Greef zingt met veel gemak en is een innemende persoonlijkheid. De vergelijking met Amy Winehouse en Duffy is wat gemakkelijk. De Greef zet niet de soms sobere of donkerdere sfeer van bijvoorbeeld Winehouse neer. Swing, die ze beschouwt als de popmuziek van toen met een aansprekende sfeer en positieve ondertoon, overheerst. Maar ook de ballads, met alleen begeleiding van Christian Mendoza op piano, overtuigen. In de swinggeoriënteerde stukken spettert de blazerssectie met Marc de Maeseneer op baritonsaxofoon, Frederick Heirman op trombone, tenorsaxofonist Tom  Callens en trompettist Yves  Fernandez. Samen met contrabassist Koen Kimpe en drummer Matthias Standaert nemen ze veel achtergrond zang op zich. Hoogtepunt hiervan is het a capella einde van I don't wanna dance. Swingjazz moet weer op de kaart en entertainment staat dan ook hoog in het vaandel; bijvoorbeeld in een onvervalst stukje New Orleans-jazz, geblazen op de rand van het podium of wanneer de blazers in de toegift onverwachts tussen het publiek opduiken.

In de sporadische solo's hielden de blazers het voornamelijk braaf. Nu is dit geen muziek(stijl) waarbij je direct risicovolle improvisaties of het uitvoerig verkennen van grenzen verwacht. Toch greep pianist Mendoza die kans wel een paar keer. In Cool down dat tussen wal en schip dreigde te vallen bijvoorbeeld, voorzag hij het stuk van een improvisatie met breed uitwaaierend dynamisch en ritmisch pallet. In de toegift ging hij nog verder en zette de pianist zijn solo in met een set harde dissonanten die hij vervolgens uitbouwde via hoekige patronen.

• Zeeland Nazomerfestival duurt nog tot en met zaterdag 5 september