CD-RECENSIE 

Ezthetic
bezetting: Jens Meijer drums; Jesse Schilderink tenorsaxofoon; Prashant Samlal gitaar; Stef Joosten basgitaar. Gastbijdrage: Harmen Fraanje piano 
opgenomen: Electric Monkey Studios
uitgebracht: 4 maart 2022
label: ZenneZ Records
aantal stukken: 9
tijdsduur: 34’39
website: jensmeijer.com - zennezrecords.com    
door: Mathijs van den Berg


Ezthetic is de band van de jonge drummer Jens Meijer (1996), die in 2020 het Gouden Slifje won, de prijs voor de meest belovende jazzdrummer. Hij behoort samen met de andere leden – saxofonist Jesse Schilderink, gitarist Prashant Samlal en bassist Stef Joosten –  tot de ‘New Generation Jazz’- lichting. Deze generatie, waartoe ook bijvoorbeeld Sanne Rambags, Sjoerd van Eijk en Koen Smits worden gerekend, laat zich beïnvloeden door Europese jazzmuziek en volksmuziek, met name die uit Noorwegen. Meijer omschrijft de muziek van Ezthetic als instrumentale popjazz.

Zoals in veel moderne jazzbands gaat het om het groepsgeluid. Het evenwicht tussen de vier leden is voorbeeldig. De klank is steeds mooi opgebouwd. De drums vormen de aanjager, de elektrische bas speelt melodieuze lijnen, de gitaar zorgt voor warme klanktapijten, waar de saxofoon de melodieën overheen blaast. Schilderink heeft een prettig lome dictie. Natuurlijk laten de musici zich ook horen in diverse improvisaties. Op drie stukken voegt ‘senior’ Harmen Fraanje een extra laag toe zonder daarbij op de voorgrond te treden.  

Het album bevat diverse smaken. Er zijn zowel vrij conventioneel opgebouwde als meer experimentele stukken. Nummers zijn vaak ritmisch, maar soms ook ijl, meer klankbeelden. Opener ‘Simple Dark’ heeft een klassieke dynamische opbouw, maar bevat ook inventief drumwerk en ontspoorde improvisaties. Op ‘Mountain Oak’ hoor je rockinvloeden. ‘Nazomer’ ademt de zwoelte van een warme septemberdag. Op het soulvolle ‘Spaghetti Western’ stoeit de band met ritmes.

De overgangen zijn groot. Na de woeste improvisaties op ‘Glaswol’, volgt met ‘Kleine Ezel’ een ijl klankbeeld waaraan elektronica is toegevoegd. Op ‘Treat Me Like A Fool (But Love Me)’, een knipoog naar Elvis Presley, is de band stevig aan het swingen, waarna ‘Wisteria’ een uitbundig popnummer is met fraaie gitaarsolo’s. Het album eindigt met een ingetogen duet tussen de twee gitaren. Ezthetic is duidelijk nog op zoek naar een eigen geluid, maar weet door het onbevangen spel op elk nummer te overtuigen. 

• Ezthetic speelt 4 juni op Jazz in Duketown. 
  
  
  

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.