CONCERTRECENSIE. Jef Neve Trio, Paradox, Tilburg, 25 september 2009
beeld: Marcel Mutsaers
door: Erno Elsinga

Toen het Jef Neve Trio vier albums terug op plaat debuteerde, werd de jonge Vlaamse pianist in eigen land meteen op handen gedragen. Niet alleen omwille van zijn muziek. Neve’s ambitie om ook buiten de landsgrenzen te slagen werkte aanstekelijk en niemand was dan ook verbaasd dat Neve tekende bij het grote label Universal en zijn muziek hem bracht tot in Japan.

Het Jef Neve Trio bracht in Paradox verrassend nieuw werk ten gehore

Verwonderlijk is dat allemaal niet. Immers, Neve’s capaciteit ligt vooral in het schrijven van pakkende verhalende melodielijnen, omsloten door hechte arrangementen. Prettig in het gehoor liggend en gestoeld op het spel van pianist Brad Mehldau, bouwt ook Neve zijn composities zorgvuldig op. Flamboyante intro’s die het thema markeren worden afgewisseld door stevige middenstukken waaruit het thema opnieuw ontstijgt en verder wordt ontrafeld. De basis ligt in de jazztraditie, de uitwerking in het hedendaagse idioom. Niet vernieuwend, wel energiek en toch braaf. Het zijn vooral deze waarderingen die de vraag oproept of Neve gevolg kan geven aan zijn spectaculaire carrièrestart door te verrassen.

Dat antwoord werd gegeven in de Paradox in Tilburg waar Neve aantrad met zijn vaste triokompanen; bassist Piet Verbiest en slagwerker Teun Verbruggen. Aanvankelijk werd op vertrouwde wijze afgetrapt, maar gaandeweg ontpopte zich enkele onverwachte surprises die doen vermoeden dat het trio een nieuwe weg is ingeslagen, of die in ieder geval aan het verkennen is.

Het onverwachte uitte zich vooral in twee nieuwe stukken waarin enerzijds de rock en anderzijds de free jazz de muziek van Neve en consorten binnentrad. Waar de pianist voorheen flirtte met de pop, ging het trio in het splinternieuwe ‘Jazz New’ nog een stapje verder. Door de ruig uitgezette melodielijnen en de ogenschijnlijk geïmproviseerde begeleiding van de ontketenden Verbiest en Verbruggen waande je met nieuw werk van E.S.T. van doen te hebben. In ‘Second Love’ maakte het trio het nog bonter. Een volledig geïmproviseerd piano-drums intro uit het goede hout van de free jazz gesneden, liet een nieuwe kant van Neve zien. Onwennig maar vol overgave ging de pianist de strijd aan met de tweede liefde van slagwerker Verbruggen, de vrije muziek. Hoewel beide stukken door Neve gaandeweg werden teruggebogen naar een vaste vorm, liet het zien dat het trio nieuwe grenzen en contouren zoekt.


Jef Neve, Piet Verbiest, Teun Verbruggen

Daardoor ontwikkelde zich een gevarieerde set die, paradoxaal genoeg, toch eenzijdig bleek omdat het drietal – of is het Neve? – te veel wenst vast te houden aan het vertrouwde concept van eigentijdse jazz en sfeervolle ballads en de nieuwe wegen nog net iets te eng vindt om er volledig voor te gaan.

Met het vertrouwde concept is overigens niets mis. Neve heeft een krachtige toon, vol klank en dynamiek. Zowel Verbiest als Verbruggen krijgen van Neve veel ruimte te excelleren in hun begeleiding omdat de pianist met krachtige basakkoorden veel stukken van een degelijke ritmische basis voorziet. Veel van hetzelfde, dat wel. De spaarzame invloeden uit de rock en free jazz tijdens het concert zijn daarom rijke aanknopingspunten voor het trio, op weg naar verbreding en nieuwe paden, de braafheid ontstijgend.

• Jef Neve - Teun Verbruggen
• Myspace: Jef Neve Trio - Teun Verbruggen