CD-RECENSIE

Piet Verbist Quartet – Suite Réunion
bezetting: Piet Verbist contrabas, Bart Borremans tenorsax, Bram Weijters piano, Dré Pallemaerts drums, Wim Eggermont drums (2 nummers)
opgenomen: 13 & 14 februari 2018, Ace Studio, Aartselaar, België
uitgebracht: 16 november 2018
label: Origin
aantal stukken: 8
tijdsduur: 61’31
website: www.pietverbist.be
door: Georges Tonla Briquet


Sinds hij weg is bij Jef Neve, kreeg de Belgische contrabassist Piet Verbist tijd en ruimte om zijn eigen ideeën uit te werken. Na twee opnamen met zijn groep Zygomatik en eentje met Mamutrio is dit ondertussen zijn vierde release voor het Amerikaanse label Origin. Een nieuw begin ook met een akoestisch kwartet waarvoor hij acht stukken schreef.

‘Suite Réunion’ is een heuse showcase voor Verbist als bassist maar vooral ook als componist. De twee minutenlange solo op de opener ‘Mygratum’ gevolgd door het elf minutenlange ‘Asylum’ getuigen meteen van zeer grote vakkennis. Het klinkt als een heuse suite, subtiel doorweven met verfijnde details waarboven een licht exotisch parfum zweeft. Na Verbist zijn intro schuiven drummer Dré Pallemaerts en saxofonist Bart Borremans omzichtig aan en tekenen zich meer duidelijke contouren af. De spanningsboog vergroot waarbij pianist Bram Weijters zich volledig uitleeft. 

In ‘Bright Minor’ zijn het een losse swing en een explicieter ritmepatroon die de bovenhand halen met de saxofonist die de lijn radicaal doortrekt naar het bop-tijdperk. De anderen spelen het spel mee. Materiaal uit het gouden tijdperk van de classic jazz van de jaren zestig met een kort focusmoment voor de bassist. De heren zijn tevens gepatenteerde poëten zoals blijkt uit het eerste deel van ‘Suite Réunion’. In datzelfde nummer, met een lengte van twaalf minuten, wordt ook de stap gezet naar een moderner jazzgeluid. Nu is het Weijters die vlot het tempo aangeeft terwijl de andere drie verder inkleuren. 

Nog meer late night jazz ontdekken we in ‘Hope In Despair’. Kenmerkend is de warme gloed die uitstraalt van dit album. Dat er afgesloten wordt met een titel als ‘Blues Excuse’ is dan ook niet zo vreemd. Een boeiende trip naar de originele planeet jazz met uitstapjes naar diverse uithoeken.



 

Log in bij Spotify en beluister dit album.