CONCERTRECENSIE. Marc Ribot’s Ceramic Dog, Paradox Tilburg, 27 mei 2015
beeld: Liesbeth Keder
door: Erno Elsinga

Marc Ribot kijkt niet op een genre meer of minder. De gitarist die menig album van Tom Waits kleurde en naadloos invoegt bij de avant-gardistische muziek van John Zorn, hanteert een eclectische muziekstijl die varieert van merengue tot rock waarbij een ding zeker is: Marc Ribot maakt muziek waarbij je niet onverschillig over kunt blijven.

  
Marc Ribot's Ceramic Dog op het podium van Paradox.

Atypisch
Ribot is een impressionist die zijn hersenspinsels aaneengesloten rijgt tot een allesomvattend geluid. Een geluid waarin je gevangen raakt vanwege zijn vele schakeringen. Een geluid ook, dat getypeerd wordt door Ribot’s atypisch gitaarspel in de ogenschijnlijk ongestructureerde stukken. Niets is minder waar, maar het gegeven levert een aaneenschakeling van spanningsbogen op, waardoor je niets anders kunt dan ademloos blijven luisteren.

In de talloze uiteenlopende projecten die Marc Ribot onder zijn hoede heeft, maakte de New Yorker ruimte voor twee trio’s. Een met de legendarische contrabassist Henry Grimes en drummer Chad Taylor waarmee hij vorig jaar het onvolprezen debuutalbum ‘Live at the Village Vanguard’ uitbracht, en Ceramic Dog. Beide trio’s zoeken het experiment. De eerste geworteld in de vrije improvisatiecultuur van de jazz, de ander rockgeoriënteerd met invloeden uit de pop, blues, funk, reggae, soul, noise en overige snuisterijen. 

Het was nu Ceramic Dog waarmee Ribot Nederland aandeed, waaronder het Tilburgse podium Paradox. Geflankeerd door basgitarist Shahzad Ismaily en een weergaloos drummende Ches Smith, bracht het trio in twee nagenoeg aaneengesloten gespeelde sets werk van onder meer ‘Your Turn’, het tweede, in 2013 verschenen album.

  
Drummer Ches Smith, Marc Ribot en basgitarist Shahzad Ismaily.

Gammel
Gewoontegetrouw smeet Ribot een breed spectrum aan ideeën, verpakt in een compacte sound, de zaal in. Vol kwinkslagen en anekdotische verwijzingen. De fameuze ‘Sex Machine’-riff doorboorde een woeste rockimprovisatie en een tot rock verhaspelde ‘Take 5’ deed je van verbazing omvallen. Spaarzame melodielijnen die hout sneden leken afkomstig uit een gammel Tom Waits-lied, vraag en antwoordspelletjes refereerden aan Hendrix. Ribot bracht het, rauw boetserend, in een kermis van tempo en dynamiek, waarbij zo nu en dan vogeltjes, een sirene of een drumbeat opklonken uit de synthesizertoverdoos. 

Het repertoire op ‘Your Turn’ bevat zes vocale stukken. Een struikelpunt voor menig Ribot adept. In de Paradox beperkte de New Yorker zich tot een poëtisch relaas waarin de inktzwarte schaduw van Lou Reed tastbaar was, en een poprock liefdeslied. Daaromheen trok Ribot alle registers los, in geluidsvelden waarin schijnbare climaxen evenzo vlug opdoemden als verdwenen. Rauw geboetseerd door een impressionistische gitarist voor wie geen genre te ver is.

• www.marcribot.com
  
  
  Marc Ribot Ceramic Dog speelde een dag later in het Bimhuis. Dat concert, plus een interview, kun je beluisteren via Bimhuis Radio: