Polar Bear bakt er werkelijk niets van
CONCERTRECENSIE. Rub Recordings Label Night: Curios en Polar Bear, Paradox Tilburg, 26 februari 2010
beeld: Marcel Mutsaers
door: Rinus van der Heijden
Het Britse cd-label Rub Records vond het wel een mooi idee ter promotie van zichzelf én om de horde fans te bedienen die het ensemble Polar Bear inmiddels heeft verworven, de groep rond slagwerker Seb Rochford in één pakket aan te bieden met het aanstormende trio Curios. Dat dit geen onverdeeld succes werd lag niet aan het onbekende driemanschap, maar aan het zo gelauwerde Polar Bear. Het kwintet bakte er deze avond werkelijk niets van. 
Polar Bear met Mark Lockheart, Tom Herbert, Pete Wareham en Seb Rochford, wist in Paradox niet te overtuigen.
Gespeend van elk greintje enthousiasme en zonder enig menselijk contact met het publiek sleepte Polar Bear zich door het repertoire van de nieuwe cd ‘Peepers’, die 1 maart officieel uitkwam. Als je moet afgaan op de vertolkingen deze avond in Paradox is het enige wijze advies: portemonnee dichthouden en deze cd overslaan. Het kwintet speelde zo ongeïnspireerd, dat niet op te maken viel of ‘Peepers’ interessant nieuw materiaal bevat. Het concert van Polar Bear – het derde inmiddels in Paradox – was niettemin voor de aanwezige fans aanleiding fiks uit het dak te gaan en de groep te belonen met een onbegrijpelijk, maar vooral onverdiend vorstelijk applaus.
Polar Bear is een van de Britse jazzgroepen, die vooruitstrevend aan de weg timmeren en proberen met nieuwe inzichten stoffige jazzmuziek weer op gang te trekken. Daarbij staan melodie, drum’n’bass - en dus groove - en toegankelijkheid vaak op het voorste plan, maar Polar Bear is niet te beroerd ook vrije improvisaties en niets ontziende electronica-experimenten uit de kast te toveren. Juist door die tweeëenheid, nog gevoed door invloeden van ska en andere popstijlen, heeft Polar Bear zijn faam verworven.
In Paradox leek er een andere Polar Bear te zijn opgestaan. Het strakke, eentonige ritme van slagwerker Seb Rochford ontbeerde elk greintje fantasie, de elektronicariedels van Leafcutter John waren routineuze afdankertjes en het spel van de beide tenorsaxofonisten Pete Wareham en Mark Lockheart sloeg werkelijk alles. Zelden zulke slechte improvisatoren gehoord! Het was dan ook volstrekt onbegrijpelijk dat het enthousiasme van het publiek zich juist toespitste op deze twee op beginnende musici lijkende stuntelaars.
Het pianotrio Curios gaf een verrassend concert. Tom Cawley, Sam Burgess, Joshua Blackmore.
Hoe anders was het met Curios. Slagwerker Joshua Blackmore was wél een van vindingrijkheid overlopende aangever, contrabassist Sam Burgess een zacht zingende spitsroedenloper en pianist Tom Cawley een musicus die het begrip pianotrio in een nieuw licht plaatste. Bij Curios gaat het niet alleen om vakmanschap, maar veel meer om de benadering van klassiek materiaal. Ook dit trio is er duidelijk op uit om jazz in een nieuwe en brede verpakking te tonen. Daarin slaagt het wonderwel. Wonderwel, omdat de drie jonge musici kans zien met nieuwe, zelf verworven inzichten verfrissingen in muziek die dringend aan nieuw publiek toe is, aan te brengen. Het gaat er daarbij niet om of je als pianist het enige moment als Keith Jarrett kunt klinken en het andere als Bill Evans, wél of je met die kunde op ambachtelijke wijze de ene na de andere verrassing uit de hoge hoed kunt toveren.
Curios kan dat. Een uitgekiend gebruik van elektronica, die pianist Tom Cawley als suikerklontjes door de muziek strooide, smaakvolle composities, verrassende wendingen in melodie en ritme, aangebracht door contrabas en slagwerk, maken Curios tot een trio dat nog lang niet is uitgegroeid. En daarom de stoutste verwachtingen in de toekomst zeker waar kan maken.
