Kneebody ontbeert een leider
CONCERTRECENSIE. Kneebody, Paradox Tilburg, 16 oktober 2013
beeld: Liesbeth Keder
door: Erno Elsinga
Dat bands als Kneebody de toekomst hebben in het hedendaagse jazzlandschap, is een nauwelijks onomkeerbaar feit. Energieke, krachtige en inventieve grooves waarbij de toegankelijkheid gewaarborgd blijft, vormen de overrompelende kenmerken van een concept dat op hartverscheurende wijze het publiek bij de keel grijpt. Verleid door een handvol invloeden, presenteerde het Amerikaanse Kneebody in Tilburg geheel in deze lijn zijn nieuwste album ‘The Line’.
De Amerikaanse band Kneebody presenteerde in Tilburg zijn nieuwe album 'The Line'.
De muziek van Kneebody, waarbij rock, elektrische jazz, rock-fusion-jazz om het hardst strijden, ligt – zij het minder uitgesproken - in de lijn van bands als Rudder en Polar Bear. Composities gaan uit van een pakkend ritme dat op het podium uitgesponnen wordt in een groepsproces van tenorsaxofoon, trompet, Fender Rhodes, drums en basgitaar. In dat proces zijn anders dan bij voornoemde bands alle groepsleden bepalend; het kwintet ontbeert een leider.
Gebrek
Hoewel Kneebody het publiek in Paradox een wervelende show voorschotelde, ging dat gebrek aan leiderschap op den duur toch knagen. De unisono melodielijnen van trompet en tenorsaxofoon verheerlijkten de ritmetapijten op meeslepende wijze, maar de vertrouwelijke eruptie – in de vorm van een knetterende solo - bleef telkenmale uit. Aantrekkelijke harmonieën die soms aanschurkten tegen het orkestrale schalden daarvoor in de plaats, maar wekten op den duur dezelfde wrevel als wanneer The Ploctones Anton Goudsmit hadden thuisgelaten.
Sporadisch waren er solo’s van basgitarist Kaveh Rastegar die zijn instrument vervormde tot elektrische gitaar, evenals Adam Benjamin dat deed met zijn geprepareerde Fender Rhodes. Maar die solo’s hadden te weinig om het lijf om het geheel naar grotere hoogten te doen stijgen.
Shane Endsley, Ben Wendel, Adam Benjamin, Kaveh Rastegar en Nate Woods.
Een enkele maal werd de nuance gezocht in een verstild, minimalistisch stuk waarbij de trompet van Shane Endsley de dialoog zocht met zacht opklinkende elektronica. En Ben Wendel met zijn stem in het bekeruiteinde van zijn tenorsaxofoon mysterieuze klanken produceerde.
Adempauzes
Geinig waren de ‘adempauzes’ – zoals Rastegar die noemde – van hooguit een minuut waarin een oprispend idee dat zijn uitwerking nog moest krijgen, in de vorm van een grappige groove snoeihard de zaal in werd gesmeten.
Kneebody, dat al tweemaal te gast was op het North Sea Jazz Festival, is een veelbelovende jonge Amerikaanse band. Maar zou zichzelf een dienst bewijzen zich uitgesprokener op te stellen door vaker op onderscheidende wijze afstand te nemen van het aangename, dansbare groepsgeluid.
