Emotie en vuur bij Ramón Valle
CONCERTRECENSIE. Ramón Valle Trio, Porgy en Bess Terneuzen, 16 december 2012
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
Begin dit jaar kwam het album 'Flashes from Holland' van jazzpianist Ramón Valle uit. Het is de muzikale vertolking van zijn Nederlandse impressies. Op het album speelt gitarist Jesse van Ruller een prominente rol. Dit concert was echter zonder gitarist. Van Ruller was ziek en min of meer vaste vervanger Reinier Baas had een andere gig. Nog sterker: bij dit concert zat niet vaste drummer van het Ramón Valle Trio, Owen Hart Jr., achter de drumkit, maar invaller Jamie Peet. Hoe pakte dat uit?
Pianist Ramón Valle speelde met vaste waarde contrabassist Omar Rodriguez Calvo en invaller Jamie Peet achter het slagwerk.
Door het gemis van een gitarist beperkte Valle zich slechts tot twee stukken van 'Flashes from Holland', namelijk ‘Black Winds’ en het titelstuk. De rest kwam voornamelijk van voorganger ‘Playground’. Zoals verwacht mag worden van deze van oorsprong Cubaanse muzikale verhalenverteller, liet hij temperamentvol en meeslepend diverse genres en stijlen versmelten. Hij is een virtuoos pianist, schakelt makkelijk en notendichtheid en snelheid zijn daarbij vaak enorm. Valle slaagde er steeds in om de stukken een vanzelfsprekende groove mee te geven en ook een stuk van Ernesto Lecuona, ‘A killer for the left hand’ klinkt bij hem als vanzelfsprekend.
Belangrijk is hoe hij het speelt. Energie is hierbij een belangrijk aspect. Regelmatig kondigde hij stukken uitgebreid aan en legde uit waar zijn inspiratie vandaan kwam. Wanneer hij vervolgens inzette zat hij meteen in de wereld die hij aangekondigd had. Zijn wil om die wereld te vertolken deed hem opspringen van zijn kruk en met zijn hele lichaam klanken en accenten benadrukken.
Vaste kracht
Ook in de samenwerking speelde energie een belangrijke rol. Contrabassist Omar Rodriguez Calvo is een vaste kracht in zijn trio en op zijn albums. Op het eerste gezicht onverstoorbaar zette hij, flexibel en zelfverzekerd zijn begeleidende partijen en solo’s neer. Valle richtte zich echter van het begin af aan op drummer Peet. En die Peet, die maakte veel indruk. Door ook gebruik te maken van alle componenten van zijn geringe drumkit, van de randen tot de ketels zelf toe, integreerde hij hele partijen in zijn drumspel die afkomstig leken van niet aanwezige percussionisten. Zeer origineel waren zijn patronen waarbij hij het ritme, in plaats van met een vaste pulse op de hihat, bekkens of de rand van zijn snaretrommel, speelde met een soort van roffels. Ook hier een hoge notendichtheid.
Ramón Valle Trio in Porgy en Bess.
De manier waarop Peet de pianist ondersteunde of verraste met allerlei breaks zorgde voor de nodige bewonderende glimlachen. En Valle bleef hem maar uitdagen. Met zijn ogen, met korte schreeuwen en door simpelweg te zeggen “De titel van dit nummer betekent eigenlijk uitdaging en daarom wil ik dat Jamie nu begint met dit stuk”. En dat liet Peet zich geen twee keer zeggen.
Af en toe speelde men wat ingetogener zoals in ‘Five sisters’ of in het indrukwekkende ‘Free at last’. Maar of het nu ingetogen was of juist uptempo en extravert, bij Valle is het een en al emotie en vuur dat de klok slaat.
Zie ook:
- 02-03-12 Ramón Valle – Flashes from Holland (cd-recensie)
