CD-RECENSIE

Nagl Bernstein Akchoté Jones - Big Four Live
bezetting: Max Nagl; altsax, Steven Bernstein; trompet, Noël Akchoté; gitaar, Bradley Jones; bas
tracks: 9
tijd: 57.44
opgenomen: 3 september 2005
release: 2007
label: Hathut
websites: www.hathut.com - www.maxnagl.at
door: Mischa Andriessen

Dat dit illustere kwartet van vernieuwers zich de naam Big Four heeft toegeëigend, is tekenend voor de grote rol die humor in hun muziek speelt. De muzikanten worden weliswaar stuk voor stuk door kenners zeer gewaardeerd, maar bij Big Four verwacht je een groep die stadions vult met een gepolijste show. Niet een toch ietwat obscuur avant-garde gezelschap dat consequent en vol vuur op avontuur gaat.

De naam is echter niet alleen een tongue-in-cheek gevatheid, maar ook een serieus bedoeld eerbetoon. Ondanks hun vernieuwingsdrift bouwen de voortrekkers van het gezelschap Nagl en Bernstein altijd voort op de traditie. Er bestond al eerder een Big Four: Sidney Bechet, Mugsy Spanier, Carmen Mastren, Wellman Braud. De bezetting van dat kwartet is nagenoeg overgenomen, al speelt Nagl alt- in plaats van sopraansax en hanteert Bernstein de trompet en niet zoals Spanier de cornet.

In 2002 was er al een ijzersterke debuutplaat van deze nieuwe zelfverklaarde supergroep, maar live komt hun muziek nog beter tot hun recht. Nagl en Bernstein hebben eenzelfde temperament. Zij strooien de luisteraar graag zand in de ogen met hun vet aangezette geschmier om dan ineens met een warme en subtiele solo voor de dag te komen. Akchoté is een verbluffend veelzijdig gitarist, die graag ontregeld maar met evenveel schwung de andere ondersteunt. Een drumloze band heeft een dijk van een bassist nodig en dat deze groep zo fantastisch klinkt, komt voor een belangrijk deel door het even krachtige als precieze spel van Bradley Jones. “Big Four Live” is een heerlijk opgewekte plaat (met nu en dan een zweem van melancholie), waarop muziek en uitvoering opmerkelijk fris zijn. Door het zorgvuldige en geestdriftige samenspel is het bovendien een welgemeend en overtuigend blijk van waardering voor het kwartet met dezelfde naam dat bijna zeventig jaar geleden de podia onveilig maakte.