Campert, Herman en het mirakel van de inspiratie
CONCERTRECENSIE. Bimhuis Amsterdam, Benjamin Herman Kwartet en Remco Campert. Presentatie DVD “Tijd duurt één mens lang” en cd “Campert”, woensdag 19 december 2007
beeld: Thomas Huisman
door: Mischa Andriessen
Weinig gedichten raken zo diep als Remco Camperts “Lamento”, voorgedragen door hemzelf. De vastberaden aarzeling in zijn stem past perfect bij de strekking van het gedicht; ontkennen wat onafwendbaar is, koesteren wat onherroepelijk stuk gaat. Het zeker weten en het niet geloven ineen.
Remco Campert en Benjamin Herman Kwartet presenteerden in het Bimhuis 'Campert' en 'Tijd duurt één mens lang' - klik op foto's
In de aan zijn werk gewijde documentaire “Tijd duurt één mens lang”, vertelt Campert over de achtergrond van het gedicht. De opdracht samen te werken met een componist werd de basis voor een meeslepend, muzikaal gedicht waarin een aantal thema’s in subtiele variaties worden herhaald, net als in jazz.
De muziek bij de film werd gecomponeerd door Benjamin Herman, maar daarbij is het niet gebleven. Herman raakte zo door Camperts poëzie geïnspireerd dat er meer muziek kwam die nu op een cd is uitgebracht die de logische titel: “Campert” draagt.
Het meest bijzondere aan deze nieuwe plaat is dat de oude dichter overduidelijk iets in de saxofonist heeft losgemaakt. “Campert” graaft dieper dan elke voorgaande opname van Herman. Zijn gebruikelijke (en altijd aanstekelijke) bravoure is naar de achtergrond gedrongen. Hij was zichtbaar gespannen voor het optreden en bleef heel het concert opmerkelijk geconcentreerd. Begrijpelijk, want in de nieuwe composities begeeft Herman zich op voor hem tot dusver onbekend terrein.
De geladenheid van het spel van Herman en zijn drie jonge, zeer talentvolle bandleden was niet te missen. De melancholie van Camperts poëzie is in de muziek gaan zitten. De urgentie die zijn latere gedichten onder druk van de steeds dominantere ouderdom hebben (terug)gekregen, kwam bij het Benjamin Herman kwartet tot uiting in de intensiteit van het spel. De vertrokken mond van Gideon van Gelder. De scherpe vogelblik van Joost Kroon.
Gideon van Gelder, Remco Campert, Benjamin Herman - klik op foto's
Hermans pak is nog altijd jaloersmakend fijn van snit, maar muzikaal werd niet naar technische perfectie gestreefd. De inzet was hoger dan dat. Het ging om het verhaal. Oneffenheden werden ruimschoots gecompenseerd door wat de instrumenten vertelden. Herman heeft toegang gevonden tot een nieuwe bron. Hij heeft de wijze kwetsbaarheid van Camperts poëzie ingezogen en zich die eigen gemaakt. Het resultaat is verbluffend. Doorvoeld vertolkt. Met zoveel liefde en begrip gespeeld. Net als bij Camperts beste gedichten klinkt het allemaal vanzelfsprekend.
Camperts dichtwerk is door Herman niet geïllustreerd. Hij is er echt door geïnspireerd geraakt, ervan doortrokken. Dat roept niet alleen bewondering op. Het smeekt ook om een voortzetting en die komt er denkelijk ook. Zoals Campert tijdens zijn voordracht van vier jazzgedichten zei: “Het gedicht over Ben Herman zit in de pen”. Eerder dichtte hij over Charlie Parker, Chet Baker, Eric Dolphy en Piet Noordijk. Benjamin Herman heeft zijn plaats in die illustere rij met de nieuwe plaat en dit prachtige optreden al volledig opgeëist.
