CD-RECENSIE

Rich Pellegrin - Down
bezetting: R. Scott Morning trompet, Neil Welch tenorsaxofoon, Rich Pellegrin piano, Evan Flory-Barnes bas, Chris Icasiano drums
opgenomen: 16 januari 2014, London Bridge Studio, Seattle en 25 oktober 2014, Memorial Baptist Church, Columbia
uitgebracht: 11 februari 2019
label: OA2
aantal stukken: 7
tijdsduur: 53’40
website: originarts.com - challengerecords.com
door: Georges Tonla Briquet


Met zijn vorige cd’s ‘Three-Part Odyssey’ en ‘Episode IV-VI’ bewees de Amerikaanse pianist Rich Pellegrin een en ander in zijn mars te hebben. ‘Down’ is de bevestiging van al dat goede. Met in de rangen tenorsaxofonist Neil Welch en drummer Chris Icasiano, bekend van Bad Luck.

‘Down’ start met ‘Trial’, een toboganrit waarbij eerst beide blazers een helse energiebron vormen en daarna de pianist de bochten en loops dirigeert. Ronde na ronde wordt de snelheid alsmaar opgedreven. In jazztermen: een versie van moderne urban postbop met vooral saxofonist Weilch als smaakmaker.

De daaropvolgende stukken beginnen telkens met een wat meer getemperd tempo maar geleidelijk aan wijzigt de dynamiek ook hier meestal en belandt het geheel in een bop-modus. Trompettist R. Scott Morning en Weilch zorgen daarbij voor het nodige animo maar ook bassist Evan Flory-Barnes krijgt ruimte om op eenzelfde golflengte de basisstructuur mee uit te breiden. Heel sterk in ‘Acceptance’ is hoe alle partijen geleidelijk aan naar elkaar toekomen, drijvend op een licht epische onderstroom zonder dat alles uiteindelijk nodeloos uit elkaar spat. Dat Pellegrin in zijn beginjaren drums en percussie speelde, borrelt hier en daar heel subtiel op in zijn pianospel. Zoals hij in ‘Exile’ ritme en melodie afwisselend combineert, getuigt van klasse. 

Voor de twee laatste composities werd beroep gedaan op het klassieke Mizzou New Music Ensemble. In ‘Down (Introduction)’ zijn het nog de strijkers die volledig de rubato klankleur bepalen maar aansluitend (‘Down’) wordt de teneur langzaam heel donker en wordt de gelaagdheid gradueel complexer. Dit alles op een veel trager tempo dan wat voorafging. Een gestileerde oefening om klassiek en jazz met elkaar in contact te brengen zonder dat het te cerebraal gaat klinken.

Pellegrin leverde alle composities. De twee verschillende versies van de titeltrack illustreren de veelzijdigheid van zijn werk. ’Down’ is het bewijs dat jazz anno 2019 ook actueel en modern kan klinken zonder expliciet aan te leunen bij huidige hypes. Een cd die niet zou misstaan in de catalogus van ECM. 

Beluister dit album via Spotify (lindien nodig inloggen)

Exile