Colours of Improvisation verraderlijk verrassend
CONCERTRECENSIE. November Music, Colours of Improvisation, ‘s Hertogenbosch, 11 nov.
beeld: Liesbeth Keder
door: Erno Elsinga
Vaste prik tijdens festival November Music, muziek van nu door de makers van nu, is het drieluik Colours of Improvisation. Tijdens deze concertavond in de Bossche Verkadefabriek gaan muzikanten uit de jazz en wereldmuziek een eerste en nauwelijks voorbereide samenwerking aan. Een zowel voor publiek als musici spanningsvol uitgangspunt. Op het programma stonden een duo-concert van de pianisten Jeroen van Vliet en de Zwitser Colin Vallon, het Yuri Honing Acoustic Quartet met de Noorse trompettist Mathias Eick, en een optreden van de Libanese ud-speler Rabih Abou-Khalil en zijn trio.
Jeroen van Vliet en Colin Vallon, Yuri Honing Acoustic Quartet met Mathias Eick, en Rabih Abou-Khalil Trio traden op tijdens Colours of Improvisation.
Jeroen van Vliet rekent Colin Vallon vanwege zijn vergaande improvisaties tot een van zijn inspiratiebronnen. De pianisten kropen in een mix van verstilling, lyriek, experimenteel, en massief klassiek gaandeweg het grotendeels geïmproviseerde concert dieper in elkaars klankkasten. Beiden beschikken over een verfijnd toucher. Van Vliet verlengde zijn tonen zo nu en dan met effecten. Vallon bewerkte met een trommelstok de pianosnaren, ritmisch of vervreemdend, gelijk akoestisch gevormde elektronica.
Het totaal mondde uit in een sfeervol en esoterisch klankenspel waarbij korte melodieën uit onderlinge composities werden uitgebouwd tot experimenteel lyrische improvisaties waarin de twee elkaar feilloos aanvoelden. De samenwerking kwam tot volle glorie in het met verborgen dramatiek omsloten slotstuk waarin aanzwellende akkoorden en fijngevoelige melodielijnen uitstierven in verstilde diepgang.
Jeroen van Vliet en Colin Vallon. Yuri Honing Acoustic Quartet met Mathias Eick.
Mathias Eick
Aanvankelijk leek er weinig aan de hand in de samenwerking tussen het akoestische kwartet van Yuri Honing en trompettist Mathias Eick, een van de ECM-boegbeelden. Honing is er de muzikant niet naar om eens flink te jammen en liet ogenschijnlijk weinig aan het toeval over. Als misthoorns klonken de unisono geblazen thema’s over geraffineerde ritmische landschappen, gevolgd door donkergekleurde tenorsaxsolo’s of uitgerekte, ruimtelijke trompetmelodielijnen. Eick sloot naadloos bij het groepsgeluid aan alsof het kwartet nooit zonder hem had bestaan. Die samensmelting van stijlen bleek de crux van het avontuur die uiteindelijk verraderlijk verrassend uitpakte in een knap opgebouwde set. Alles viel samen in de pittige afsluiting wanneer Eick en Honing in dialoog over elkaars composities soleerden en daarmee het concert tot een euforisch hoogtepunt stuwden. Beloond met een ovationeel applaus.
Yuri Honing en Mathias Eick. Rabih Abou-Khalil Trio met accordeonist Luciano Biondini.
Orde
Van een heel andere orde was het concert van het Rabih Abou-Khalil Trio waarin de befaamde Libanese ud-speler Arabische muziek met jazz, klassiek en rock verrijkt. Zo geschiedde in een puik concert waarin Abou-Khalil zich een virtuoos op de ud toonde, Jarrod Cagwin vanachter een immens drumstel met zware beats en geraffineerd percussiewerk de prachtige akoestiek van de Verkadefabriek verkende en accordeonist Luciano Biondini melancholie afwisselde met imponerende solo’s. Het optreden kreeg veel bijval, niet in de laatste plaats vanwege de langgerekte humoristische fictieve anekdotes van Abou-Khalil, in de trant van Tom Waits. Het concert was uniek omdat het trio zelden in Nederland te zien is. Toch was het jammer dat de organisatie de formule van Colours of Improvisation voor deze gelegenheid in de steek liet en niet, bijvoorbeeld, zangeres Simin Tander aan het gezelschap had toegevoegd.
Dwalen
De uitverkiezing van Donald Duck, zoals Abou-Khalil Donald Trump noemde, hield de gemoederen zijdelings bezig. Yuri Honing pleitte zelfs voor een nieuwe benaming van de trumpet. Van Vliet en Vallon droegen het stuk ‘Mourn’ op aan de overleden zanger en dichter Leonard Cohen. De realiteit van alle dag dwaalde over het podium, zoals precies een jaar geleden ‘Bataclan’ daar was.