Volmaakt concert Brad Mehldau en Joshua Redman
CONCERTRECENSIE. Joshua Redman & Brad Mehldau, Muziekgebouw aan 't IJ, 11 november
door: Cyriel Pluimakers
Joshua Redman en pianist Brad Mehldau traden begin jaren ’90 voor het eerst samen op in het legendarische kwartet van de saxofonist. Een formatie die een zegetocht maakte over de hele wereld. Mehldau verdween daarna enige tijd uit beeld, waarna beide musici elkaar in het nieuwe millennium hervonden. En hoe? Was de samenwerking in het kwartet al voorbeeldig, hun optredens als duo zijn helemaal uit de kunst. De weergaloze linkerhand van Mehldau vormt een ritmesectie op zichzelf en de saxofonist krijgt alle ruimte.
Brad Mehldau en Joshua Redman eerder dit jaar tijdens een concert in Blue Note Tokyo. ©Takuo Sato.
Redman en Mehldau trekken over de hele aardbol volle zalen en speciaal voor dit optreden was het Bimhuis verhuisd naar Muziekgebouw aan het IJ. Het concert was dan ook al maandenlang uitverkocht.
Focus
Redman start op sopraansaxofoon, een instrument waarop hij zich de afgelopen jaren steeds meer heeft ontwikkeld. Mehldau begeleidt nauwgezet met een haarscherp focus en een totale concentratie. Dit is improviseren op de vierkante millimeter. De Steinway D krijgt bij hem een geheel nieuwe dimensie, een overvloedige klank met twinkelende boventonen. Met zijn linkerhand tovert hij salvo’s uit het lage register, die een unieke drive en flow geven aan de muziek. Redman vervolgt het optreden op tenorsaxofoon, zijn hoofdinstrument waarop hij een uniek geluid heeft ontwikkeld: breed, krachtig en vol soul. Zo mooi, dat je er als luisteraar in opgenomen wordt als een warm bad.
Naast eigen stukken voeren de musici de nodige standards uit. Een hoogtepunt vormt de indrukwekkende interpretatie van Thelonious Monk’s ‘Let’s Call This’. Het duo voegt een geheel nieuwe dimensie toe aan dit ijzersterke stuk. Tussen tenorsaxofonist en pianist ontstaat een intelligent vraag- en antwoordspel, waarin op het hoogste niveau gecommuniceerd wordt. Mehldau verkent de grenzen van de tonaliteit en geeft een demonstratie van zijn unieke harmonische gevoel.
De sopraansaxofoon van Redman keert nog een aantal keren terug tijdens het concert. Wil dit instrument - in minder getalenteerde handen - nog wel eens vals klinken, bij Redman wordt het een toonbeeld van elegantie met een bijna eindeloos bereik in het hoge register. Het optreden eindigt met een gloedvolle interpretatie van ‘Oleo’, een klassieker van Sonny Rollins. Redman steekt in zijn improvisatie de grootmeester naar de kroon en Mehldau lijkt wel een reïncarnatie van Cecil Taylor, een van de pioniers van de freejazz. De muzikale visie van het duo is steeds gericht op inhoud en authenticiteit en nooit op virtuoos vertoon.
Twee toegiften
Het optreden voelt als een groot muzikaal feest, dat tot slot beloond wordt met een minutenlang durend ovationeel applaus. De musici laten zich niet onbetuigd en spelen nog twee prachtige toegiften: de uit 1993 daterende compositie ‘The Oneness of Two (in Three)’ – afkomstig van Redman’s derde cd ‘MoodSwing’- en het prachtige gedragen ‘Remember’ van Irving Berlin. Als er zoiets bestaat als een volmaakt concert, dan komt het Joshua Redman / Brad Mehldau Duo dicht in de buurt. Bovendien vormt de fantastische akoestiek van de kamermuziekzaal van Muziekgebouw aan het IJ een kroon op de beleving.