CONCERTRECENSIES. De Spiegeltent Gouda, Kim Hoorweg,  4 november 2007
beeld: Hermen Buurman
door: Jan Horstink

Is dit nou nog jazz? Die vraag wordt nogal eens gesteld. Echte puristen gaan bijvoorbeeld allang niet meer naar North Sea Jazz, dat volgens velen van hen beter kan worden omgedoopt in North Sea Music Festival. Omnivoren betogen juist het tegendeel: hoeveel stijlen en richtingen kent de jazz immers al niet? Daar kunnen er nog wel een paar bij, menen ze. Dus waar doen die orthodoxen nou zo moeilijk over? Is dit jazz? Precies die vraag kwam op tijdens een optreden van Nederlands jongste jazz-zangeres Kim Hoorweg.

Rolf Delfos en Jan van Duijkeren begeleiden de jonge Kim Hoorweg in de Goudse Spiegeltent - klik op foto

Ruim 120 bezoekers kwamen af op het tweede concert van dit seizoen dat de stichting JazzXperience zondagmiddag 4 november in de Goudse Spiegeltent organiseerde. Er waren opvallend veel, soms zeer jonge kinderen onder. Bewonderend keken ze op naar Kim Hoorweg, die in Gouda een van haar nog betrekkelijk zeldzame concerten verzorgde. Gezien haar zeer jeugdige leeftijd – Kim wordt 9 december 15 jaar – mag ze van de Arbeidsinspectie slechts een beperkt aantal keren per jaar optreden.

Kim Hoorweg uit Vianen komt uit een muzikaal gezin. Haar vader is Erwin Hoorweg, pianist van de Houdini’s en haar moeder en manager Simone Brinkman is muziektherapeut. Kim zit in de derde klas van de Rotterdamse muziekhavo, waar ze elke dag naartoe reist vanuit haar woonplaats Vianen. Aanvankelijk had ze helemaal niets met jazz, maar nadat ze Trijntje Oosterhuis tijdens een concert met een klassiek orkest en de Houdini’s nummers van Billie Holiday en Ella Fitzgerald had horen zingen, was ze al snel ‘om’. Ze hoorde daar dat je met jazz zingen (en spelen) veel vrijheid hebt om zelf te improviseren en te variëren.

En het is dat improvisatievermogen dat de jonge Kim nu al aardig onder de knie heeft. De eigen interpretaties die zij aan grote standards als It don’t mean a thing, My one and only, Nice work if you can get it en But not for me weet te geven zijn op z’n minst opmerkelijk voor zo’n jong talent. Het publiek waardeerde haar persoonlijke vertolkingen en beloonde haar telkens met een warm applaus. Daarbij beschikt Kim over een aangenaam timbre en een lieflijke klank in haar stem, die duidelijk nog in ontwikkeling is.

Nadat de eerste set was afgesloten met een in fors tempo gespeeld en gezongen I got rhythm, liet Kim merken weinig last te hebben van sterallures. Op de vraag waarom ze er zo onbeweeglijk bij staat, ene hand tegen haar been gedrukt, in de andere de microfoon geklemd, antwoordde ze: “Ik kan hier toch niet de grote ster gaan staan uithangen met die ervaren musici achter me? Dat komt zo verwaand over.” En inderdaad, Kims begeleiders zijn echte jazzcracks: behalve haar vader op piano waren dat deze zondag Jan van Duijkeren op trompet, Rolf Delfos op sax, Mick Paauwe op bas en Pascal Vermeer op drums.

“Een waanzinnige zaal,” vond Kim de Spiegeltent, “erg huiselijk en een geweldig publiek.”  Ze baalde er alleen van dat ze nog niet zo veel mag optreden, want zingen is voor haar het mooiste wat er is. “In de toekomst wil ik ook meer zelf nummers gaan schrijven. In welke muzikale richting die zullen gaan, daar heb ik nog geen idee van. Maar het kan best zijn dat ik ook buiten de grenzen van de jazz terecht kom.” Tijdens de tweede set gaf ze twee voorproefjes van die uitstapjes buiten het idioom van de grote jazzcomponisten met Ring of Fire van Johnny Cash en een nummer van de Belgische popgroep Zita Swoon.

Kim besloot het concert met een geheel eigen versie van Caravan en tot groot enthousiasme van het publiek twee toegiften. Daarna werd de jeugdige jazzdiva-in-de-dop omstuwd door een groot aantal, merendeels ook jonge bewonderaars die allemaal haar cd – met handtekening – wilden aanschaffen.

Saxofonist Rolf Delfos keek het allemaal eens aan en zei: “Wat ik zo knap vind aan Kim, is haar muzikale lef. Ze weet zelf totaal nieuwe melodielijnen te vinden en durft van de originele opzet van de nummers af te wijken. Ze weet ook precies wat ze wil met het tempo waarin een nummer gespeeld moet worden. Kom op, dat kan wel een beetje sneller, zegt ze dan.”

En over de jonge bewonderaars van Kim: “Het is toch geweldig dat er hier zoveel kinderen rondlopen. Een uitstekende voedingsbodem voor nieuwe generaties jazzliefhebbers.” En daarmee gaf hij impliciet antwoord op de vraag: is dit nou jazz? Ja, dat is het. Maar dan wel een stijl in ontwikkeling, vooral bestemd voor een jonge generatie.

• Kim Hoorweg website