CONCERTRECENSIE. Amina Figarova Sextet, Bimhuis, 7 september 2008
beeld: Thomas Huisman
door: Erik Werkman

Amina Figarova werd geboren in het op het eerste gehoor weinig jazzy klinkende Azerbaijan, maar is uitgegroeid tot een internationaal gevierd jazzpianiste en al geruime tijd woonachtig in Rotterdam. In relatief korte tijd heeft Figarova een substantieel oeuvre van eigen composities opgebouwd.

Het sextet van pianiste Amina Figarova met Ernie Hammes en Bart Platteau in Bimhuis

Afgelopen week kwam ze haar nieuwste album “Above The Clouds” voorstellen aan een niet al te talrijk opgekomen publiek in het Bimhuis. Zij werd daarbij vergezeld door haar sextet, dat naast de vaste waarden van fluitist/echtgenoot Bart Platteau, drummer Chris Strik, saxofonist Kurt van Herck een nieuw gezicht op trompet liet zien in de gedaante van Luxemburger Ernie Hammes en voor deze gelegenheid op contrabas de onder meer van Sensual bekende Sven Happel.

Vrijwel het gehele nieuwe album werd ten gehore gebracht en hieruit kon worden geconcludeerd dat Figarova de lijn van vorige albums als “Come Escape With Me”, “Night Train” en “Firewind” moeiteloos doortrekt: uptempo stukken waarbij de niet opdringerige blazersvoorhoede geraffineerd wordt ingezet, afgewisseld met vaak filmisch aandoende rustige nummers. Om aan te geven dat ze een productieve fase doormaakt: tijdens haar presentatie gaf ze prijs dat de twee nonet-stukken die haar nieuwste album rijk is een voorbode zijn van haar volgende album, dat in beginsel in zijn geheel een nonet-album gaat worden.

Wellicht lag het aan het feit dat de zaal onbegrijpelijkerwijs onderbezet was, of lag het aan het gebrek aan uitstraling en sprankeling bij stoïcijns overkomende heren Platteau en Van Herck, wellicht lag het aan de neusverkoudheid van Figarova, of zijn haar composities een voorbeeld van muziek die zich beter leent tot het thuis aanhoren dan live. Feit is dat, ondanks dat er op hoog niveau gemusiceerd werd, er iets miste, een vonk. Daar kon het gebruikelijke energieke spel van Chris Strik, een opvallend sterke invalbeurt van Sven Happel en een zeer aangename kennismaking met de vlotgeklede en soepel spelende Ernie Hammes helaas niets aan veranderen.

Het enige moment waarop de zaal opveerde en de waakvlam tot vuur werd opgestookt was tijdens Striks drumsolo in het afsluitende nummer, maar toen was het al te laat. Tekenend in dit kader was dat na dit laatste stuk het publiek geen enkele moeite deed om de musici te verleiden tot een toegift, maar direct de biezen dan wel jassen pakte.

• Amina Figarova website