LP-RECENSIE 

Julian ‘Cannonball’ Adderley – Live in Paris 1969 & Berlin 1972
bezetting: Nat Adderley kornet, Julian ‘Cannonball’ Adderley altsaxofoon,
Joe Zawinul (Parijs) en George Duke (Berlijn) piano en Fender Rhodes, Victor Gaskin (Parijs) en Walter Booker (Berlijn) contrabas, Roy McCurdy drums
opgenomen: 27 maart 1969 Salle Pleyel Parijs en 2 november 1972 Berliner Philharmoniker
uitgebracht: augustus 2025
label: The Lost Recordings
aantal stukken: 3/4
tijdsduur: 20’21 / 24’18
website: thelostrecordings.store
door: Cyriel Pluimakers


Het Franse label The Lost Recordings is gespecialiseerd in het uitbrengen van bijzondere historische jazz en klassieke opnames, voornamelijk afkomstig uit omroeparchieven. Eerdere releases van onder meer Oscar Peterson, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald, Bill Evans, Dave Brubeck en Dexter Gordon zagen het licht.

Live artiest
Nu verschijnt er een audiofiele langspeelplaat met materiaal van Julian ‘Cannonball’ Adderley (1928 -1975), afkomstig van historische radioregistraties uit Parijs (1969) en Berlijn (1972). De vanwege zijn niet te stillen honger en forse omvang als ‘Cannonball’ bijgenaamd Julian Adderley was een altsaxofonist, bandleider en performer zonder weerga. Fameus is zijn samenwerking met Miles Davis en John Coltrane eind jaren vijftig die leidde tot meesterwerken als ‘Milestones’ en ‘Kind of Blue’. ‘Cannonball’ was een geweldige live artiest die zijn optredens altijd voorzag van sappige aankondigingen en het publiek steeds meenam op de vleugels van zijn muziek. Samen met zijn broer Nat op kornet vormde hij een onverslaanbare frontline.

Orfeo Negro
De afgelopen jaren werd er veel Adderley materiaal opgediept uit diverse archieven en deze The Lost Recordings-uitgave vormt hierop een mooie aanvulling. De eerste kant van de LP bevat opnames uit maart 1969 in de Parijse Salle Pleyel. De toon wordt meteen gezet in het aanstekelijke ‘Hummin’’, met een stevig funkende Joe Zawinul (1932-2007) op de hippe Fender Rhodes, een instrument dat mede door hem een vaste plek in de jazzgeschiedenis heeft verworven. Uit de fameuze film ‘Orfeo Negro’ (1959) van regisseur Marcel Camus is de tune ‘Manhã de Carnaval’ afkomstig: een melodie die in het gehoor blijft hangen en uitgegroeid is tot een ware klassieker. Groots en meeslepend is ‘Cannonball’s’ solo, waarna zijn broer er nog een schepje bovenop doet. Met een compacte versie van Zawinul’s ‘Walk Tall’ sluiten de Parijse opnames af. 

Berliner Jazztage 1972
De tweede kant, met een registratie van de Berliner Jazztage 1972, start met de meeslepende ‘Work Song’, een inmiddels overbekende compositie van broer Nat met de nodige roots invloeden. Heerlijk is het om de beide Adderley’s te horen starten met een dialoog alsof het een gospelsong betreft. Dit keer treffen we een jonge en gretige George Duke (1946-2013) achter de toetsen aan. 

Ronduit meeslepend is de bijdrage van de broers Adderley in ’Oh Babe’, waarin ze het publiek vakkundig bespelen alsof het een dienst in de Black Church betreft. ‘Walk Tall’ krijgt dit keer gelukkig een uitgebreidere behandeling, met een spectaculaire improvisatie van de jeugdige Duke op Fender Rhodes. Geheel in stijl sluit het kwintet de Berlijnse set af met Zawinul’s swingende ‘Mercy, Mercy, Mercy’ waarbij je onmogelijk stil kunt blijven zitten. Muziek die de essentie van jazz en blues belichaamt en daarmee een ultieme uitdrukking is van de grote kracht van het genre.

Julian ‘Cannonball’ Adderley Quintet – Worksong
Parijs 1969.