CD-RECENSIE 

Julia Hülsmann Quartet – Under The Surface
bezetting: Julia Hülsmann piano; Hildegunn Øiseth trompet, geitenhoorn; Uli Kempendorff tenorsaxofoon; Marc Muellbauer contrabas; Heinrich Köbberling drums
opgenomen: juni 2024, Rainbow Studio, Oslo
uitgebracht: februari 2025
label: ECM
aantal stukken: 10
tijdsduur: 43’10
website: juliahuelsmann.com - ecmrecords.com
door: Cyriel Pluimakers


De Duitse jazzpianiste Julia Hülsmann (1968) was een muzikaal wonderkind dat al jong les kreeg van grootheden als Walter Norris, Aki Takase en David Friedman. In 1996 studeerde ze af aan het Berlijnse conservatorium met het proefschrift ‘Müssen wir anders sein? Zum Selbstverständnis von Jazzpianistinnen’. In hetzelfde jaar richtte ze samen met contrabassist Marc Muellbauer en drummer Rainer Winch het Julia Hülsmann Trio op. Sinds 2001 is ze docente aan de Universität der Künste Berlin en sinds 2003 is ze verbonden aan de Hochschule für Musik und Theater Hannover. Voor het ECM-label maakte ze inmiddels zo’n negen albums in diverse bezettingen. Recent werd de productie ‘Under The Surface’ aan haar indrukwekkende output toegevoegd.

Geitenhoorn
Sinds kort maakt ook de Noorse trompettist Hildegunn Øiseth deel uit van haar ensemble, die ook de uit de volksmuziek stammende geitenhoorn bespeelt. Maar liefst tien compacte composities telt het album, allemaal afkomstig van de leider. De muziek van Hülsmann lijkt in eerste instantie charmant, melodieus en wordt nergens enerverend of agressief. Het breekbare spel van Øiseth combineert voorbeeldig met de milde tenorsaxofoon van Kempendorff, die in zijn spel overduidelijk de nodige invloeden van de Amerikaan Mark Turner heeft ondergaan. 

Braafheid
Het album kent een doordachte opbouw met een zich uitermate geleidelijk ontwikkelende spanningsboog. Er wordt misschien wel te voorzichtig gemusiceerd en als luisteraar zou je willen dat een van de ensembleleden ergens uit de band springt. De productie kent een soort afgemetenheid waarin duidelijke emoties niet lijken te worden getolereerd. Een hinderlijke braafheid ligt als een soort zoete wolk over het album. Bijna drie kwartier kabbelt de muziek voort zonder ook maar een moment uit de band te springen of een andere weg in te slaan. Het kost echt moeite om je hoofd erbij te houden.

Lethargie
Wat ook niet meewerkt is de geitenhoorn van Øiseth die ongewild referenties aan new age music oproept. Het enige moment dat je uit je stoel opveert vormt de compositie ‘Anti Fragile’, met gedreven pianospel van Hülsmann en knerpend spel van tenorsaxofonist Kempendorff. Iets wat een vervolg vindt in het daaropvolgende ‘Trick’ dat ook ritmisch spannend is. Daarna zakt de muziek weer terug in een zekere lethargie met het kabbelende titelnummer ‘Under The Surface’ als afsluiter. Een productie die een gemiste kans vormt van een groot jazztalent.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Under The Surface.