CD-RECENSIE 

Darius Jones – Legend of e’Boi (The Hypervigilant Eye)
bezetting: Darius Jones altsaxofoon, Chris Lightcap contrabas, Gerald Cleaver drums
opgenomen: The Bunker Studio, Brooklyn
uitgebracht: oktober 2024
label: AUM Fidelity
aantal stukken: 9
tijdsduur: 55’27
website: dariusjonesmusic.com - aumfidelity.com
door: Cyriel Pluimakers



Altsaxofonist Darius Jones (1979) neemt de rauwheid van de jaren zestig en zeventig als uitgangspunt voor zijn muziek. Met zijn hoekige aanpak en bijtende toon vormt hij een herkenbaar geluid in de actuele Amerikaanse jazzscene.

Genezing
Zijn nieuwe trioalbum ‘Legend of e’Boi (The Hypervigilant Eye)’ vormt het zevende hoofdstuk in zijn Man’ish Boy-serie die hij in 2009 startte en uiteindelijk negen delen in beslag zal nemen. De muziek reikt dieper dan diep en vormt een weergave van zware thema’s als de geestelijke gezondheid van de zwarte bevolking en genezing van trauma’s door middel van therapie en creatieve expressie. Hij wordt hierbij eminent begeleid door contrabassist Chris Lightcap en drummer Gerald Cleaver. 

Intensiteit
Het album start met het aangrijpende ‘Affirmation Needed’ waar Jones een eenvoudig melodisch motief als uitgangspunt neemt en dit meedogenloos uitwerkt tot de pijngrens bereikt wordt. ‘Another Kind of Forever’ vormt een vraag en antwoord spel met de ritmesectie, waarna de altsaxofonist het heft in handen neemt met een solo die bijna manische vormen aanneemt. Buitengewoon aangrijpend is ‘No More Lord’, een gevangenislied dat door Alan Lomax in 1947 werd opgenomen op de Parchman Farm in Mississippi. Jones schreeuwt het bijna letterlijk uit op zijn altsaxofoon, terwijl Lightcap’s gestreken bas dreigend gromt en Cleaver als een dolle tekeergaat op het slagwerk. De gegenereerde intensiteit raakt de grenzen van het draaglijke.

Onontkoombaar 
‘We Outside’ vormt een soort adempauze waarin musici en luisteraar een moment van spiritual healing beleven. De daaropvolgende harmonieuze ballad ‘We Inside Now’ vormt een weldadig moment waarin de ziel definitief gereinigd lijkt. Ook hier weet Jones de luisteraar in het hart te raken met een dwingende improvisatie waarbij geen ontsnappen mogelijk is. Tot slot pakt hij nog eenmaal uit in de afsluiter ‘Motherfuckin’ Roosevelt’, een rauwe compositie die de rassendiscriminatie aan de kaak stelt. Onontkoombare muziek die je bepaald niet onberoerd laat en aanvoelt als een forse waarschuwing.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Trailer.