CD-RECENSIE

Alex Koo – Blame It On My Chromosomes
bezetting: Alex Koo piano, stem; Lennart Heyndels contrabas; Dré Pallemaerts drums; Ambrose Akinmusire trompet
opgenomen: 8 en 9 juli 2024, Blue Keys Studio, Aalter, België
uitgebracht: 7 februari 2025
label: W.E.R.F. Records
aantal stukken: 10
tijdsduur: 51’59
website: alexkoomusic.com - werfrecords.bandcamp.com
door: Georges Tonla Briquet



Bij elke release zorgt pianist Alex Koo (1990) voor onverwachte wendingen, zowel muzikaal als op het gebied van groepsbezetting. Voor ‘Blame It On My Chromosomes’ omringt hij zich met contrabassist Lennart Heyndels en drummer Dré Pallemaerts. Niet echt verassend want de drie toeren al jaren samen maar een opname was er nog niet, tot nu dus. Bovendien wist Koo trompettist Ambrose Akinmusire te strikken als gastmuzikant.

Akinmusire 
Het leven kan soms heel simpel zijn in jazz. Muzikant ontmoet muzikant, er is een klik en wat later verschijnt een album. Dit was echter niet het scenario achter het nummer ’Hey Man, We Should Play Sometime’. Koo contacteerde Akinmusire om op twee tracks een bijdrage te leveren. Geen probleem voor hem. Het trio stuurde hun basistrack op, de trompettist voegde in zijn eigen studio persoonlijke improvisaties toe en via de digitale weg kwam alles terug. Modern times zoals dat heet waarbij samen in de studio zitten overbodig wordt. In dit geval een uiterst geslaagde zet en een knappe introductie voor een cd waarop heel wat te beleven valt net als in dit eerste nummer.

Zo lijkt ‘Eagle Of The Sun’ vervolgens geselecteerd uit de soundtrack van een oude Ennio Morricone film, inclusief gefluit en wat woordeloze zang. Koo heeft zijn bewondering voor de Italiaanse regisseur nooit onder stoelen of banken gestoken. Vooral het desolate en broeierige dat opduikt in diens westerns fascineert de pianist. Kenmerken die terugkeren in het meer complexe ‘Desert Messiah’ dat op zijn beurt tevens een knipoog is naar ‘Dune’, de verfilmde sciencefiction saga van auteur Frank Herbert waarin het wachten is op de ware Messiah. 

Huiveringwekkend
‘Slowly’ is puur lament in slow motion gezongen door Koo. Op de tonen van klassieke invloeden horen we zinsneden als ‘crawling in my eye’ en ‘howling in my ear’. Koo’s half verdoken aanklacht tegen de tsunami van prikkels waaraan we in onze technologische maatschappij continu blootgesteld worden. Het is gehuld in een licht huiveringwekkende atmosfeer terwijl de bijhorende clip eveneens boordevol symboliek zit. Aansluitend duurt ‘Elements’ net geen twee minuten en is meteen de opstap naar ‘Intro To Nothing’, een zachte pianomelodie te omschrijven als impressionistische kamermuziek.

Op het alweer korte ‘Idiosyncratic Moving Of Feet And Body’ gaat het er heel intens aan toe. Het was volgens Koo een eigenzinnige poging om een dansdeuntje te brengen maar alles draait uiteindelijk totaal anders uit. In dezelfde lijn volgt ‘Doritos Everywhere’, opgebouwd rond een reeks onverwachte spanningsbogen.

Wulpse dans
‘Jonass’ bevat de tweede bijdrage van Akinmusire. Initieel ontspint zich een wulpse dans die al na een minuut onderbroken wordt waarna de trompettist op smachtende toon noten als wonderlijk kleine luchtbellen de lucht inblaast. Dit nummer is opgedragen aan een plots overleden vriend, vandaar het open en abrupte einde.

Afsluiten doet het trio met de aanvankelijk berustende titeltrack ‘Blame It On My Chromosomes’ die nadien explodeert. Een originele afsluiter die beschouwd kan worden als een soort verontschuldiging van Koo voor wat vooraf te horen was en dat dit misschien niet verliep zoals de luisteraar verwachtte. Wederom een filosofische levensvisie, kenmerkend voor het hele album en een onderliggende verwijzing naar ‘Blame It On My Youth’, de standard van Oscar Levant.

Continuïteit 
De continuïteit die in de muziek van Koo vervat zit, vinden we terug in de ontwerpen van de hoezen. Max Philippi was dan ook opnieuw de kunstenaar. 

We vermelden nog dat Alex Koo voor de tweede maal gevraagd werd om in het panel te zitten voor de VRT bij de uitzendingen van de internationaal gerenommeerde Koningin Elisabethwedstrijd voor klassieke muziek, van 5 mei tot en met 11juni. Dat Koo een klassieke achtergrond heeft, speelt hier natuurlijk mee. Meteen een bewijs van zijn veelzijdigheid.


Concerten:
14/02 Bijloke Gent, 16/02 De Casino Sint-Niklaas, 21/02 De Roma Antwerpen, 27/02 NOVA Express Mechelen, 15/03 De Spil Roeselare, 16/03 KAAP Oostende, 23/03 30CC Leuven Jazz, 27/03 CCHA Hasselt, 28/03 Duc des Lombards Parijs.

Beluisteren via Spotify, inloggen noodzakelijk.

Slowly.