Eric Vloeimans en Simin Tander schatten ‘Master Talent Series’ op juiste waarde
CONCERTRECENSIE. Gatecrash ft. Simin Tander, Master Talent Series, Badcuyp, Amsterdam, 13 maart 2009
beeld: Elton Eerkens
door: Tim Sprangers
Het fijne, knusse bovenzaaltje van de Badcuyp is nog steeds nauwelijks ontdekt door jazzminnend Amsterdam. En dat terwijl de sfeer immer intiem is, de prijzen on-Amsterdams aantrekkelijk zijn en, het belangrijkste, er interessant wordt geprogrammeerd. Het podium op de hoek van de beroemde Albert Cuypstraat valt op door bijzonder aardige initiatieven. Zoals de zogenoemde ‘Master Talent Series’, waarin een muzikale grootheid een talent uitnodigt om de eerste set mee te musiceren.
Voor de pauze vormden Eric Vloeimans, Simin Tander en Jeroen van Vliet een trio.
Eric Vloeimans hoefde naar eigen zeggen niet lang na te denken toen hij werd uitgenodigd voor dit prima initiatief. Toen hij een tijd geleden een plaat onder zijn neus kreeg gedrukt van de jonge zangeres Simin Tander, was de trompettist gelijk verkocht. De spontane Duits-Afghaanse Tander onderscheidt zich door haar lef in het onderzoeken van haar stemmogelijkheden. Ze zingt zuiver en geschoold, maar geeft zichzelf over aan de muziek in improvisatie. Met korte gilletjes of hoge ademhalingen reageerde ze op de vuige trompetklanken van Vloeimans; soms speelde ze een ritmisch spelletje met Jeroen van Vliet.
Het speelde zich af tijdens de eerste set, waarbij Eric Vloeimans, Simin Tander en Jeroen van Vliet (op piano) een trio vormde. Mooie momenten waren er zeker, zoals een bewerking van een compositie van singer-songwriter Elliot Smith of Vloeimans’ compositie ‘Fatima’. De eerste set was duidelijk om Simin Tander heengebouwd. Ze vertelde over een taal die ze creëert op het podium; het is een manier van zingen die op dat moment ontstaat. Klinkt in eerste instantie bijzonder, echter een goede, improviserende, jazzmuzikant behoort niets anders te doen, dan het zoeken naar boeiende geluiden, samenklanken en interacties. Eigenlijk is het dan ook niet nodig om dit te verkondigen en zelfs lichtelijk pretentieus.
Na de pauze speelde Gatecrash met slagwerker Pascal Vermeer (in plaats van Jasper van Hulten) werk van de in september te verwachten nieuwe cd.
Na de pauze liet Gatecrash horen, met Pascal Vermeer in plaats van Jasper van Hulten, dat we met hoge verwachtingen mogen uitkijken naar september, als de nieuwe cd uitkomt. De alom geprezen elektronische sound lijkt met nog grotere overtuiging te worden voortgezet. Vloeimans liet enkele nieuwe composities horen, waarin voornamelijk de machtige thema’s opvielen: zo simpel, maar ook zo krachtig en ruimtelijk. De steady baslijnen van Gudmundsson met de bescheiden en subtiele ritmes van Vermeer vormen de basis voor de knallende improvisaties van voornamelijk Van Vliet op de Fender Rhodes. De ijzersterke effecten van de toetsenist zijn grenzeloos; hij scheurde op briljante wijze naar hoogtepunten die barstten van energie.
Ook Tander deed nog even mee tijdens de tweede set. Ze imiteerde voornamelijk sferische lijnen van Vloeimans of concentreerde zich op schokkende gilletjes tijdens Van Vliets mysterieuze soundscapes. Dit kwam helaas niet lekker uit de verf. Het was meer opvulling dan aanvulling. Hetgeen niets afdoet aan de inventieve ondernemingen in de Badcuyp.
