CONCERTRECENSIE. Mark Turner Quartet, LantarenVenster Rotterdam, 29 maart 2024
beeld: Olga Beumer
door: Cyriel Pluimakers

Vijf jaar geleden is het dat saxofonist Mark Turner (1965) voor het laatst opgetreden heeft in het Rotterdamse LantarenVenster. Turner is een musicus die bijzonder aanslaat bij de conservatoriumstudenten en veel navolging krijgt. De zaal zit dan ook opmerkelijk vol met jonge fans van over de hele wereld, want Codarts Rotterdam trekt nu eenmaal veel buitenlandse studenten. 

  
Het kwartet van saxofonist Mark Turner met daarin trompettist Jason Palmer op het podium van LantarenVenster.

Intelligent
Het bijzondere van Turner is dat zijn spel eerder aansluit bij de buitengewone traditie van Warne Marsh (1927-1987) en andere Tristano-volgelingen dan bij de doorsnee jazzaanpak waarin blues en bop belangrijke elementen vormen. Zijn spel is buitengewoon intelligent en zijn improvisaties hebben een bijna wiskundig karakter. 

ECM
Turner’s ECM-album ‘Return From The Stars’ uit 2022 vormt de aanleiding voor het concert. De frontline deelt hij met de avontuurlijke trompettist Jason Palmer, ook al zo’n blazer die zich verre houdt van de jazzclichés. Enigszins verlegen presenteert Turner de diverse nummers en zijn bandleden. Hij is bepaald geen glamour-musicus zoals generatiegenoot Joshua Redman. In zijn muziek richt hij de focus op de inhoud en niet op de presentatie: een uitzonderlijke ervaring in dit tijdperk waarin het showelement al te vaak overheerst.

  
'Het Mark Turner Quartet behoort tot het beste wat de actuele jazz te bieden heeft.'

Giant Step Arts
Verrassend is dat Turner ook het nodige materiaal speelt van zijn laatste dubbelalbum ‘Live at the Village Vanguard’, in september 2023 verschenen op Giant Step Arts. Opnames die hij in juni 2022 maakte en die een zeer geïnspireerde Turner laten horen. Iets wat zeker ook geldt voor zijn Rotterdamse optreden, waarin hij gebruik maakt van dezelfde vurige ritmesectie met contrabassist Joe Martin en drummer Jonathan Pinson. Vooral de laatste stuurt met polyritmische spel de blazers richtingen uit waarvan ze eerder niet wisten dat ze er terecht zouden komen. Met deze artistieke opvatting wijkt Turner duidelijk af van leermeester Marsh, die nog het meest hield van drummers die zich bescheiden opstelden. Adembenemend zijn de uitvoeringen van ‘Nigeria 2’ en ’Lincoln Heights’. 

Toegift
Naarmate het concert vordert, komt trompettist Palmer steeds meer in het centrum van de belangstelling te staan: zijn solo’s zijn adembenemend en hij gaat technisch geen enkele uitdaging uit de weg. Passend is dan ook dat hij, na een ovationeel slotapplaus, de toegift voor zijn rekening neemt met een eigen compositie waarin beide blazers nog eenmaal mogen stralen. Het Mark Turner Quartet behoort tot het beste wat de actuele jazz te bieden heeft.