CONCERTRECENSIE. Dinant Jazz Festival, Dinant België, 28 t/m 30 juli, 2023
beeld: Serge Braem, Hugo Lefèvre
door: Georges Tonla Briquet

Noem het gerust de grootse terugkeer van Dinant Jazz na een paar edities van mindere omvang. Nog nooit was de internationale uitstraling zo frappant met namen als Kenny Barron, Chris Potter, Lizz Wright, Eric Harland en Greg Hutchinson.

  
Mondharmonicaspeler en rode draad van het festival Grégoire Maret, pianist Kenny Barron en zangeres Lizz Wright op Dinant Jazz Festival.

Jean-Louis Rassinfosse, Stéphane Mercier, Nicola Andrioli, Fabrice Alleman en Nicolas Thys tekenden als de opvallendste ambassadeurs van de Belgische jazz. Harmonicaspeler Grégoire Maret werd dit jaar aangeduid tot peetvader van het hele festival. De wedstrijd voor jong jazztalent behoort ondertussen eveneens tot de traditie. Het hele evenement vond wederom plaats in de gezellige kleine tuin van de Leffe-abdij.

Concours Jeunes Talents
Uiteindelijk speelden, na enkele last minute afzeggingen, vier kandidaten zich in de kijker. De keuze viel op het Mercier-Mathys Quartet rond pianist Maël Mercier en mondharmonicaspeler Rutger Mathys. Het rapport van de jury vermeldde de interessante composities, een doordachte opbouw van de set en een afgewerkte presentatie. Volgend jaar mogen ze het festival openen. 

  
Winnaar Concours pianist Maël Mercier (l) geflankeerd door familie en artistiek directeur Jean-Claude Laloux. Optreden van de Belgische saxofonist Stéphane Mercier.

Stéphane Mercier
Tijdens zijn internationale omzwervingen ontmoette de Belgische saxofonist Stéphane Mercier pianist Jason Rebello en drummer Darren Beckett, respectievelijk werkzaam bij Branford Marsalis en Kenny Werner. Beiden zijn aanwezig op de nieuwe cd ‘Quantum Stereo’. Ook bassist Nicolas Thys maakt deel uit van dit avontuur. Het werd een hop on hop off van hedendaagse jazz naar doordachte fusion met korte haltes bij rock en latin, inclusief een verrassende cover van ‘Smalltown Boy’, de hit uit de jaren tachtig van electropop-groep Bronski Beat. Gitarist Maxime Blésin, met wie Mercier indertijd ‘State Of Time’ opnam, kreeg een gastrol. Hij stuurde de band eerst richting souljazz à la George Benson om later het roer om te gooien naar vinnige gitaarjazz. Mondharmonicaspeler Grégoire Maret, die ook meespeelt op ‘Quantum Stereo’, daagde op voor een eerste getemperde interventie. Een gezellig concert onder vrienden voor vrienden, helaas voor een groot deel ontsierd door de geluidsbalans van de drummer die sowieso veel te ostentatief mepte.

  
Grégoire Maret op het podium met Richard Bona, Greg Hutchinson en Christian Sands met een gastoptreden van toetsenist Frank McComb (m).

Grégoire Maret & gasten
Wat een indrukwekkende line-up haalde peetvader Grégoire Maret bij elkaar voor zijn eerste concert tijdens de driedaagse. Hij slaagde erin de Grammy genomineerde pianist Christian Sands, bassist Richard Bona en drummer Greg Hutchinson naar Dinant te halen. Na een korte Toots-vibe geraakte het gezelschap al snel op kruissnelheid. Sterk hoe Maret het jachtige trio steeds op het juiste spoor wist te leiden. Na een half uurtje maakte Sands plaats voor gasttoetsenist en zanger Frank McComb, bekend van Prince en Chaka Khan. Vanaf dan kozen ze resoluut voor eighties fusion in het spoor van George Duke met overwegend veel Stevie Wonder-invloeden. Niet verwonderlijk met onder meer ‘Isn’t She Lovely’ en op het einde ook nog ‘Superstition’ op de setlist. Zelfs ‘Another Day’ uit het repertoire van Buckshot LeFonque - de funkgroep van Branford Marsalis van drie decennia geleden - ontsnapte hier niet aan. Er werd wat te expliciet uit dat vaatje getapt. Professionalisme en inzet ten top maar uiteindelijk weinig afwisseling. Als hoogtepunten noteerden we het duo van Maret met Bona en een versie van Leon Rusell’s ‘Rainbow In Your Eyes’ met opnieuw Sands achter de toetsen. Een fijn samenzijn met een aantal enthousiaste dansers in en rond de tent maar authentiek vuurwerk ontbrak op deze openingsavond. 

  
Concert van de Belgische saxofonist Fabrice Alleman.

Fabrice Alleman
Saxofonist Fabrice Alleman stelde zijn recente cd ‘Spirit One – Clarity’ voor. Het thema: de rol van een artiest in de huidige maatschappij met als voornaamste muzikale inspiratiebron de muziek van Chet Baker. Andere aansluitende vraagstelling: “Can a simple song touch the soul?” , tevens de ondertitel van ‘Spirit One’. Contrabassist Jean-Louis Rassinfosse die nog met Baker toerde, pianist Nicola Andrioli en drummer veteraan Mimi Verderame vormden de gedroomde begeleiders. Vanaf de introductie op kamermuziekniveau tot het einde hoorden we een verhaal boordevol emotie en ogenschijnlijk simpele melodielijnen uitgevoerd met klasse en stijl door vier jazzimpressionisten die bij hun leest bleven. Superieure akoestiek bovenal. Dat ze hun eigen klankingenieur meebrachten verklaart genoeg. 

  
Grégoire Maret trad ook op met pianist Christian Sands en de Columbiaanse harpspeler Edmar Castañeda.

Grégoire Maret: harp vs harp
Absolute verrassing en revelatie van het hele festival was de combinatie van Grégoire Maret samen met Christian Sands en de Columbiaanse harpspeler Edmar Castañeda die al enkele decennia in New York woont. Deze laatste is de trotse bezitter van een speciaal voor hem ontworpen model waaruit hij al plukkend en strelend de meest waanzinnige klanken haalde. Het trio koppelde technisch vernuft aan extreme improvisatie. Dankzij het zichtbaar spelplezier van de drie sloot het publiek hen onverwijld in de armen. Dat Castañeda zich ontpopte als heuse showman op zijn instrument hielp natuurlijk. Een van zijn composities had de titel ‘No Fear’. En inderdaad, drie heren die risico’s namen en er telkens mee weg kwamen. We vermelden nog ‘For Jaco’, een ode aan Jaco Pastorius waarin hij zijn harp liet grooven als een bas en de nuevo tango van Astor Piazolla op de tonen van ‘Libertango’. Organisators op zoek naar een originele act mogen dit triumviraat blindelings boeken.

  
Optreden van de tachtigjarige Kenny Barron met een gastoptreden van Grégoire Maret.

Kenny Barron Trio
Met Kenny Barron prijkte een heuse legende op de affiche van Dinant Jazz. De tachtigjarige pianist geniet momenteel volop aandacht door de release van zijn recente soloplaat ‘The Source’. Hier omringde hij zich met drummer Jonathan Blake en bassist Kiyoshi Kitagawa. Twee muzikanten die elk een verleden hebben met Barron. Ze openden met de niet mis te verstane titel ‘New York Attitude’. Een wervelende trip richting downtown Manhattan. Om vervolgens met Billy Strayhorn en Duke Ellington ‘Isfahan’ aan te tonen dat swing en blues de absolute steunpilaren blijven van classic jazz. Want daar draaide het uiteindelijk om. Tot Grégoire Maret zijn gastrol invulde en alles naar een ander niveau tilde, zij het met eerbied voor Barron. Een harmonieus samenbrengen van verleden en toekomst van de jazz en opnieuw een topmoment dankzij een onvermoeibare Maret die werkelijk in elke context zijn plaats vond en met respectvolle aanpak aanvulde zonder de aandacht te willen trekken. Kortom, een royaal klasse muzikant. Het mag onderlijnd worden dat dit keer de klank onberispelijk was.

  
Het Ennio Morricone Project van Grégoire Maret met zangeres Lizz Wright.

Grégoire Maret: Ennio Morricone Project
Het werd uitkijken naar Grégoire Maret zijn project rond Ennio Morricone waarvoor hij niemand minder dan zangeres Lizz Wright kon strikken. Voor omlijsting zorgden de Poolse bassist Robert Kubizyn, de Frans-Amerikaanse pianist Romain Collin en drummer Eric Harland.

Filmmuziek van Ennio Morricone met een harmonicaspeler als centrale spil zonder westernclichés? Dit gezelschap slaagde daar moeiteloos in. Wel heel veel sfeer en natuurlijk ook een link met het album ‘Americana’ dat Maret en Collin opnamen met Bill Frisell en Clarence Penn. De poëzie van weidse landschappen en uitgestrekte vlakten als decor van Dinant Jazz als het ware. Als enigszins gedurfd en onverwachts intermezzo introduceerden ze enkele composities die Morricone zelf bestempelde als zijn ‘absolute music’. Een meer hedendaags tintje op het programma afwijkend van de melodieën die de Italiaanse meester bekend maakten. Nog maar eens een bewijs van Maret zijn veelzijdigheid. Met zangeres Lizz Wright erbij daalde een haast sacraal aura over de tent. Alleen al haar serene présence dwong stilte af. Wanneer ze begon te zingen had ze de hele tent in de palm van haar hand. Beheerst en ingetogen van de eerste tot de laatste noot, met Maret als de gedroomde zielspartner. Ze koos voor een weliswaar ongewoon repertoire met onder meer de Glen Campbell-klassieker ‘Wichita Lineman’ en ‘I’m Confessin’, ooit nog de hitparade ingezongen door Peggy Lee, maar bracht deze met een onwaarschijnlijke broosheid. Het grootste aha-moment kwam later, zonder Wright, met ‘Once Upon A Time In The West’ maar dan ook weer in een eigengereide versie met de nodige blues.

  
Chris Potter Trio sloot met vuurwerk Dinant Jazz af.

Chris Potter Trio
Sinds hij bij het Britse Edition label zit, overtreft saxofonist Chris Potter zichzelf telkens met fiks uiteenlopend materiaal. In Dinant daagde hij op in triobezetting. Net als op ‘Circuits’ tekenden drummer Eric Harland en toetsenist James Francies  present. Bassist Linley Marthe ontbrak. Geen punt want met een akoestische piano en drie elektrische toetsenborden ter beschikking nam Francies diens taak probleemloos over. Uiteindelijk een overdonderend powertrio waarbij Potter voortdurend robuust aan het freestylen ging en zijn twee vennoten al even volumineus presteerden. Vooral bij de drummer schepte dat weer afgrijselijke klankproblemen. Dat ze na een uur eventjes het gaspedaal induwden kon de indruk niet wegnemen dat het concert zich afspeelde onder het motto ‘we take no prisoners’. Vuurwerk als afsluiter van het festival maar de subtiliteiten van de opnamen bleven achterwege.

Evenwichtig
Dinant is nog steeds geen supermarkt van concerten. Het festival houdt het bij een enkel podium en een maximum van drie concerten per avond. Extra waardering voor artistiek directeur Jean-Claude Laloux vanwege het evenwichtig programma tussen nationaal en internationaal en de verschillende generaties. De passage van peetvader Grégoire Maret zal in het gouden boek van Dinant Jazz staan. 

Minpuntje
Minpuntje is elk jaar opnieuw de bar vlak naast de concerttent waar rumoerige tooghangers de sfeer verpesten voor wie echt wil luisteren. Ander euvel dat verholpen dient te worden, is de klank van de drums waardoor een aantal concerten ongenietbaar werd. De familiale sfeer blijft echter onovertroffen, mede door de unieke locatie.

• dinantjazz.com