Branford Marsalis Quartet zonder Jeff 'Tain' Watts slaat nieuwe weg in
CONCERTRECENSIE. Branford Marsalis Quartet, Lantaren Venster Rotterdam, 23 mei 2009
beeld: Thomas Huisman
door: Cees van den Berg
Saxofonist Branford Marsalis verontschuldigt zich voor de vertraging van het concert. Een interview is uitgelopen. Hij stelt vervolgens de band voor: Joey Calderazzo op piano, Eric Revis op bas en… verrassing, de 18-jarige Justin Faulkner op drums.
Het Branford Marsalis Quartet - met pianist Joey Calderazzo - speelde voor een uitverkocht Lantaren Venster in Rotterdam (beeldarchief)
Met de in het voorjaar uitgekomen cd Metamorphosen viert het Branford Marsalis Quartet zijn tienjarige bestaan in de bezetting Marsalis/Calderazzo/Revis/Watts. Nu met het vertrek van drummer Jeff “Tain” Watts wordt er afscheid genomen van een unieke jazzformatie. De BMQ-machine had zijn eigen geluid en zijn eigen stijl. Een onderdeel verwisselen houdt de machine draaiende maar zal zeker nooit meer hetzelfde werken.
Ten spijt? Nee! Het kwartet heeft nu echt een duidelijke metamorfose ondergaan. Het kwartet speelt anders, reageert anders en klinkt anders. De jeugdige Faulkner wil zich bewijzen. En dat doet hij ook. Vooral bij de solo’s van pianist Calderazzo wordt dit duidelijk. Calderazzo neemt Faulkner mee op sleeptouw. Maar halverwege kapt Faulkner de lijnen door en stoomt Calderazzo voorbij tot groot genoegen van het publiek. Het applaus na de pianosolo is meer bedoeld voor Faulkner dan voor Calderazzo. En Calderazzo? Hij geniet ervan.
Bassist Eric Revis is de rots in de branding. Met zijn krachtige basspel houdt hij de band bij elkaar, hoewel hij jammer genoeg, zeker bij de zware stukken, slecht te horen is. Ook de fenomenale linkerhand van Calderazzo is soms slecht te onderscheiden in de geluidsmix.
Saxofonist Branford Marsalis is wel goed te horen. Marsalis is een van de beste saxofonisten van deze tijd. Zijn stijl is overduidelijk. Met een krachtig en dierlijk geluid. Marsalis blijft zich ontwikkelen. Elke keer weer. Hij zoekt, hij probeert en gaat soms languit op z’n snufferd. Je bent groot als je fouten durft te maken. Zijn lyrisch gedragen sopraanspel is van ongekende hoogte.
In ‘Jabberwocky’ (het enige nummer op Metamorphosen van zijn hand) speelt Marsalis sinds lange tijd weer – publiekelijk - op de altsax. Het opvallende van dit nummer is dat er geen akkoorden worden gespeeld. Calderazzo speelt niet mee onder de solo van Marsalis en tijdens de pianosolo speelt Calderazzo alleen met zijn rechterhand.
De hoogtepunten van de avond zijn ‘The Blossom of Parting’ en de toegift ‘Samo’, een zevenkwarts compositie van Jeff ‘Tain’ Watts. Ook hier laat Faulkner weten een waardige opvolger te zijn van zijn grote voorganger. En ook hier is het publiek op zijn hand.
In de Calderazzo-compositie ‘The Blossom of Parting’ horen we de kracht van het BMQ. Een ballade met een beeldschone melodie die langzaam wordt opgebouwd en eindigt in een massaal slot. Dynamiek, spel en instrumentbeheersing. Hetzelfde geldt voor ‘Samo’ ingeluid door de woeste bassolo, ‘And Then, He Was Gone’ van Eric Reevis.
Nu nog de ‘Tourblues’ onder controle krijgen. De melige inside grappen slaan soms iets te ver door. Met drummer Faulkner slaat het BMQ een nieuwe weg in. Welke weten we misschien als het kwartet 17 en 19 november respectievelijk Amsterdam en Groningen aandoet.
