CONCERTRECENSIE. Dinant Jazz Festival, Ciney en Abdij Leffe, Dinant, 28 t/m 31 juli 2022
beeld: Serge Braem
door: Georges Tonla Briquet

Voor deze twintigste editie nodigden ze in Dinant geen sliert aan grote namen uit. Uitzondering was Marcus Miller die dit jaar de peter van het festival was en twee avonden na elkaar optrad. Eigen aan het evenement is dat er nog altijd met slechts een enkel podium gewerkt wordt en dat er geen dj’s zijn die de pauzes hopeloos moeten opvullen met achtergrondmuziek.

  
Marcus Miller, zanger David Linx met band waaronder trompettist Paolo Fresu waren te zien op Jazz Dinant.

Jazz in de kerk
Ter herinnering aan de eerste editie in Ciney, vond de openingsavond plaats in de Collégiale van dit Waals stadje op twintig kilometer van Dinant. Een dubbelprogramma van topniveau met Philip Catherine en zijn kwartet en nadien het Michel Herr Tentet.

Helaas gingen beide concerten gebukt onder slechte klankomstandigheden. De weergalm maakte het voor de muzikanten en publiek een hel. Catherine liet zich als vanouds horen van zijn beste zijde en ook zijn begeleiders deden hun uiterste best om een goed geluid te krijgen maar ze hadden het duidelijk heel moeilijk. 

Bij het tentet daarentegen, bestaande uit zes jazzcats en een strijkkwartet, liep het op dat gebied helemaal mis ondanks de klasse van de uitvoerders en een uiterst sterk programma, het recente ‘Positive’ waarvoor Michel Herr alles componeerde en arrangeerde. Beide groepen verdienen een herkansing in de juiste omstandigheden. Bijvoorbeeld bij de opening van de nieuwe jazzclub in Dinant.

Jong talent
De club zal trouwens openen met het concours voor jong jazztalent dat normaal tijdens het festival plaatsheeft. Wel mochten de winnaars van 2019 en 2021 elk een dag openen op het grote podium in de tuin van de abdij van Leffe (in 2020 was er geen wedstrijd om de bekende reden). 

Noémie Decroix (laureaat van 2019) heeft inmiddels haar debuut ingeblikt. De release is gepland voor begin volgend jaar. Haar set kon bestempeld worden als een vorm van muziektheater met sterke aandacht voor de teksten uitgevoerd met extreme vocale hoogstandjes die niet altijd even gepast waren. Podiumprésence heeft ze alleszins en haar groep met cello (Adèle Viret), drums (Pierre Hurty) en piano (Simon Groppe) vulde goed aan. Het element jazz was echter zo goed als niet bestaande, zelfs voor breeddenkende luisteraars.

  
Zangeres Noémie Decroix en het trio van pianist Wajdi Rahi.

De Tunesische pianist Wajdi Riahi (winnaar van vorig jaar) bracht met zijn trio  dat verder bestaat uit bassist Basile Rahola, en drummer Pierre Hurty inmiddels een eerste album uit waarop Maghrebijnse invloeden en westerse patronen uit jazz en klassiek meesterlijk samensmelten. Live kwam het geheel helaas niet op gang. De passage met geneuriede zang was mooi meegenomen maar toen de muzikanten unisono begonnen te fluiten, klonk het afschuwelijk vals. De groep is duidelijk nog niet klaar voor een groot podium of miste de juiste vibe die dag. Spijtig want het potentieel is zeker aanwezig.

Peters keren terug
Dinant kiest traditiegetrouw een peter die carte blanche krijgt voor enkele concerten. Bij deze jubileumuitgave mocht een aantal uit het verleden opnieuw zijn opwachting maken.

Onder hen vocalist David Linx die een speciaal programma presenteerde met gasten Paolo Fresu en Hamilton De Holanda. Deze laatste zorgde met zijn bandolim zowel voor een portie saudade als een rock-effect door zijn intense solo’s. Fresu, afwisselend op bugel en trompet (met sourdine), was eveneens in bloedvorm en bewoog continu naar voor en achter op zijn meest elastische manier alsmaar op zoek naar de hoogste noten. Pianist Diederik Wissels paste zich als een kameleon aan bij elke tempowissel en zorgde idem dito voor enkele creatieve solopassages. Linx was trouw aan zijn eigen uitzonderlijke zangstijl boordevol extreme en uiterst expressieve uitvallen gekoppeld aan zijn al even vertrouwde gebarentaal en danspasjes. Hij vuurde continu iedereen aan. De bijwijlen ludieke sfeer ontstaan door de onderlinge spielereien van de hele groep en hun zin om zichzelf in plaats van elkaar te overtreffen, getuigde van wereldklasse. De droom van elke organisator om muzikanten zich op dergelijke wijze te zien uitleven op een podium en die sfeer te kunnen overbrengen naar het publiek. Een eerste hoogtepunt. 

Marcus Miller
Centrale gast en peter dit jaar was Marcus Miller. Momenteel toert hij door Europa met aan zijn zijde Russel Gunn (trompet), Julian Pollack (toetsen), Donald Hayes (saxofoon) en Anwar Marshall (drums. Hij bouwde een funky jazzy party op en rijgde de technische hoogstandjes aan elkaar. Zijn slaptechniek blijft indrukwekkend. Het was echter duidelijk een afgemeten set waarbij elkeen zijn ding deed bij de minste vingerknip van de meester.

  
Hamilton De Holanda. Trumpet Summit met Paolo Fresu, Flavio Boltro, Stéphane Belmondo en trompettist Jean-Paul Estiévenart (r).

De volgende dag was het opnieuw movin’ & groovin geblazen maar helaas volgens een haast identiek scenario. Alhoewel Miller voor de gelegenheid collega bassist Reggie Washington uitnodigde was er van een echte meerwaarde geen sprake. Doorgedreven duelling basses of broeierige uitwisselingen bleven uit. Samen te vatten als gedegen vakwerk maar zonder vuurwerk. Wie er de avond voordien ook al bij was, bleef toch wat op zijn honger zitten.

Braziliaanse Toots
Bewees Hamilton De Holanda reeds bij de gelegenheidsgroep van David Linx een fenomenaal virtuoos te zijn op bandolim, later ging het in overtreffende trap met zijn trio met daarin toetsenist Salomâo Soares en percussionist Big Rabello. Aangekondigd als een eerbetoon aan Antonio Carlos Jobim evolueerde alles al snel naar een stevig concert met rockallures. De Holanda ontpopte zich als een kruising tussen Steve Vai en Tito Paris. Indrukwekkend, vooral dan technisch, maar niet echt overtuigend.

Er prijkte nog meer Braziliaans op de affiche en dit om de liefde van Toots Thielemans voor Brazilië extra in de kijker te plaatsen naar aanleiding van diens honderdste geboorteverjaardag. Herinner u zijn ‘The Brasil Project’ met onder meer Gilberto Gil, Eliane Elias en Ivan Lins. Ceremoniemeester was gitarist en zanger Maxime Blésin met zijn in 2017 opgerichte Dinant Jazz Orchestra. Voor de gelegenheid nodigden ze Grégoire mondharmonicaspeler Maret uit en mochten ook Stéphane Belmondo, David Linx en Hamilton De Holanda opnieuw aantreden. Op de setlist hoofdzakelijk composities van Blésin. 

  
Dinant Jazz Orchestra, zangeres Viktor Lazlo. Belmondo Brothers.

Wederom illustreerde een bont gezelschap dat vakmanschap, onderlinge verstandhouding en het juiste gevoel voor humor onloochenbaar tot uitzonderlijke muzikale prestaties leiden. De sterke momenten stapelden zich op met een adembenemende solo van bassaxofonist Grégoire Tirtiaux. Maret bewees op zijn beurt de meest waardige opvolger van Toots te zijn zonder zichzelf te verloochenen. De dynamiek van improvisatie en de bevestiging dat het podium de natuurlijke habitat is van jazzmuzikanten. Een heus familiefeest over heel de lijn waarbij virtuositeit moeiteloos gekoppeld werd aan spelplezier. Het tweede hoogtepunt van het weekend.

Trumpet Summit II
In 2002 bracht organisator Jean-Claude Laloux al een aantal trompettisten samen voor een ‘trumpet summit’. Hij kreeg een herhaling voor elkaar met in de hoofdrollen Paolo Fresu, Flavio Boltro, Stéphane Belmondo en Jean-Paul Estiévenart. Ze werden ondersteund door pianist Igor Gehenot, bassist Salvatore La Rocca en drummer Noam Israeli. 

Wat had kunnen resulteren in een vakkundige opeenvolging van solo’s mondde uit in een uiterst gezellig onderonsje van vier aparte karakters met elk hun stijl en elkeen musicerend in dienst van de groepsgeest. Het was de eerste maal dat deze heren samen optraden maar wat een verstandhouding en een meesterlijke inventiviteit om op elkaar in te spelen. Geen greintje competitieve arrogantie, wel navigeren in elkaars wateren. Een derde hoogtepunt.

Stéphane Belmondo keerde een dag later nog eens terug met zijn broer saxofonist Lionel onder de naam Belmondo Brothers. Hun brotherhood bestond verder uit pianist Eric Legnini, bassist Sylvain Romano en drummer Dré Pallemaerts. Ze koppelden naadloos swing en bop aan elkaar, lasten geapprecieerde tragere passages in en plaatsten alles in een hedendaagse context. Golvende patronen met de nodige breekpunten maar misschien toch net iets teveel solo’s. 

Exotische afsluiter
De Frans-Belgische zangeres Viktor Lazlo sloot het festival in stijl af. Een ideale gelegenheid om haar nieuwste cd ‘Suds’ voor te stellen. Frans chanson en creools-Caraïbische ritmen werden feilloos aan elkaar gelinkt met een glansrol voor harmonicaspeler Olivier Ker Ourio. Een muzikale cruise met stopplaatsen in onder meer Guadeloupe, Martinique en Grenada en zo een gedroomd slot bij de zomerse temperaturen.

• dinantjazz.com