CONCERTRECENSIE. Wonderfeel Festival, ’s-Graveland, 15, 16 en 17 juli 2022
beeld: Olga Beumer (vrijdag, zondag), Ton van Leeuwen (zaterdag)
door: Cyriel Pluimakers

Het sympathieke Wonderfeel Festival is na de coronapandemie weer in volle glorie terug op het landgoed Schaep en Burgh bij ’s-Graveland. Op maar liefst negen podia valt er een bonte mix van genres en cross-overs te zien, waarin klassieke muziek de boventoon voert. Voor de kinderen zijn er workshops en in De Schuur is een bioscoop ingericht.

  
Het Wonderfeel Festival Orchestra, een duo-optreden van de blazers Deborah Witteveen en Thomas Dulfer alsook Trio Da Kali en het North Sea String Quartet kleurden mede het festival.

Sterk
Rode draden in de programmering zijn Groot-Brittanië en muziek gecomponeerd door vrouwen. De eerste dag start met een hommage door vier vocalisten van het Groot Omroepkoor voor Pieter Broertjes, oud-burgemeester van Hilversum, die veel voor het evenement heeft betekend. Daarna volgt een geïnspireerde uitvoering door het Wonderfeel Festival Orchestra van het fameuze celloconcert van Edward Elgar (1857-1934), met de jonge Anton Spronk als solist. In 2021 won hij de Dutch Classical Talent Award. Het tweede deel van het optreden bestaat uit een uitvoering van de Tweede Symfonie van de Britse Ruth Gipps (1921-1999), een werk dat na 77 jaar zijn Nederlandse première beleeft: buitengewoon filmische en melodische muziek met rijke orkestraties. 

  
Cellist Anton Pronk solist bij Wonderfeel Festival Orchestra. Ensemble Jiraan van de Syrische violist Shalam Alhamwy. Dudok Quartet.

Levendig
Jiraan, het ensemble van de Syrische violist Shalam Alhamwy, brengt een mix van Arabische, Turkse en Griekse muziektradities. Maar op het moment dat ze een hommage brengen aan de muziek van JS Bach gaat het goed fout, met de nodige gemiste en valse noten. Het Dudok Quartet speelt onder meer een fraai strijkkwartet van de minder bekende Engelse componiste Doreen Carwithen (1922-2003) en houdt nieuw werk van Theo Loevendie ten doop. Heerlijk is de levendige uitvoering van Beethovens ‘Aartshertogtrio’ door het jonge Trio Aventure. Een sterk moment dat in de loop van de avond overtroffen voor door het Malinese Trio Da Kali dat repertoire van het met een Grammy gewaardeerde ‘Ladilikan’ album speelt met dit keer niet het Kronos Quartet maar met het ad-hoc samengestelde North Sea String Quartet als begeleiders. Bijzonder is dat het ensemble om niet gebruik mag maken van de oorspronkelijke arrangementen. Hier en daar klinkt de muziek iets rafeliger dan het origineel, maar dat mag de pret niet drukken. 

  
Trio Aventure. Trio Da Kali met zangeres Hawa Kassé Mady Diabaté en het North Sea String Quartet.

Avontuurlijk
De tweede dag begint met het ROctet, dat strijkers bevat uit het Radio Philharmonisch Orkest. De musici zetten stevige uitvoeringen neer van composities van Max Bruch en Woldemar Bargiel (1928-1997), een halfbroer van Clara Schumann die tot op heden ten onrechte een voetnoot vormt in de muziekgeschiedenis. Het Trio Elisabeth speelt muziek van Beethoven en Dohnányi. Meer dan avontuurlijk is de B.O.X. (Baroque Orchestration X) formatie die gitarist Bram Stadhouders heeft samengesteld, met een instrumentatie die rechtstreeks van het Festival Oude Muziek lijkt te komen: luit, theorbe, cornetto, zink, sackbutt, klavecimbel en kistorgel. Vaste compaan Onno Govaert zit achter het drumstel en Nathan Wouters bespeelt de contrabas. Het resultaat is een boeiende mix van barok, bigband en soundscapes die met verve wordt gebracht. 

  
ROctet. Trio Elisabeth. B.O.X. (Baroque Orchestration X) van gitarist Bram Stadhouders.

Verpletterend
Ronduit verpletterend is de vierhandige bewerking die de pianisten Pavel Kolesnikov en Samson Tsoy geven van Strawinsky’s ‘Le Sacre du Printemps’. Een tegenvaller is de ‘I’m (not) Every Woman’ theaterproductie van het Ragazze Quartet met sopraan Aylin Sezer en spoken word artiest Rachel Rumai Diaz: een voorstelling die duidelijk bedoeld is voor het theater maar niet overkomt op het Weiland-podium. Pianist Luka Okros en celliste Yaroslava Trofimchiuk brengen gloedvolle uitvoeringen van Prokofievs ‘Cellosonate’, de fijngevoelige ‘Trois Pièces’ van Nadia Boulanger en ‘Le Grand Tango’ van Astor Piazzolla. Meer dan geweldig is de set van fagottist Thomas Dulfer en saxofoniste Deborah Witteveen. Virtuoos en met passie brengen ze eigen arrangementen van bekend en minder bekend klassiek repertoire: van Purcell tot Goebaidoelina en van Rossini tot Piazzolla. Een geweldige afsluiter vormt het duo-optreden van pianist Ralph van Raat met schrijver Kader Adbolah: verhalen over de geschiedenis van Iran worden afgewisseld met pianostukken uit de cyclus ‘Les Heures Persanes’ van Charles Koechlin (1867-1950). 

  
De pianisten Samson Tsoy en Pavel Kolesnikov in gesprek met presentator Jet Berhout. Ralph van Raat trad op met schrijver Kader Abdollah.

YouTube
De derde en laatste dag vangt aan met een fraai recital van violiste Maria Milstein met haar zus Nathalia aan de piano. Muziek van Clara Schumann, Nadia Boulanger en Richard Strauss. De jazz is in deze Wonderfeel editie maar sporadisch vertegenwoordigd, maar pianist Beets laat met zijn New Jazz Orchestra horen dat dit genre zonder meer op Wonderfeel thuishoort. Zijn gloedvolle bewerkingen van bekende klassieke stukken van onder meer Chopin, Bizet, Debussy en Ravel zorgen voor een ovationeel applaus. De Noorse violiste Mari Samuelsen genereert miljoenen views op YouTube en heeft inmiddels een mooi contract bij het prestigieuze Deutsche Grammophon op zak. Met het Belgische Casco Phil ensemble zet ze een indrukwekkend en spatzuiver concert neer waarin minimal music centraal staat. De viola da gamba speelsters Romina Lischka en Irene Klein treden op met danseres Femke Gyselink. ‘Le Nymphe di Rheno’, van de Amsterdamse barokcomponist Johannes Schenck (1660-1712), krijgt zo een bijzondere uitvoering. 

  
Recital van violiste Maria Milstein met haar zus Nathalia achter de piano. Peter Beets New Jazz Orchestra. De Noorse violiste Mari Samuelsen met het Belgische ensemble Casco Phil.

Tegenvaller
Weinig geïnspireerd is de set van de uit Ethiopië afkomstige toetsenist Hailu Mergia en ook het concert van de Zuid-Afrikaanse cellist Abel Selaocoe is een tegenvaller, waarbij de arme JS Bach weer eens voor de leeuwen wordt gegooid. Pianist Ramon van Engelenhoven heeft een voorliefde voor filmmuziek en schittert met solo-vertolkingen van composities van John Williams en Bernard Hermann, een van de favoriete componisten van Alfred Hitchcock. Zijn bewerking van de soundtrack van de thriller ‘Vertigo’ zingt nog secondenlang na uit de prachtige Fazioli vleugel. 

  
Romina Lischka en Irene Klein met danseres Femke Gyselink. De Zuid-Afrikaanse cellist Abel Selaocoe. Pianist Ramon van Engelenhoven.

Artistieke lijn
Al met al kan er worden gesteld dat het wereldmuziek-programma bij Wonderfeel minder uit de verf kwam dan bij de 2019-editie. De jazz was dit keer spaarzaam vertegenwoordigd, terwijl er net bij dit genre de meest fantastische verbindingen mogelijk zijn. Het klassieke muziekprogramma was uit de kunst, met veel minder bekend repertoire en een goed vastgehouden artistieke lijn. Duidelijk is dat er ten aanzien van jazz nog een en ander te winnen valt, zeker omdat de doelgroep van dit festival hiervoor overtuigend interesse vertoont. Ligt hier een nog te ontginnen terrein open voor een groter programmatisch aandeel in 2023?

• wonderfeel.nl