CD-RECENSIE 

Keith & Julie Tippett – Nostalgia 77 sessions
bezetting: Julie Tippett stem en klankschalen; Keith Tippett piano, woodblocks en stenen; Gary Boyle gitaar; Mark Hanslip tenorsaxofoon; Fulvio Siguarta trompet en flugelhorn; Riaan Vosloo contrabas;  Adam Sorensen slagwerk
opgenomen: 2008 in Red Kite Studio’s in Wales
release: 2009
label: Thru Thougts
tracks: 14
tijd: 59.59
website: www.nostalgia77.com - www.etchshop.co.uk
myspace: www.myspace.com/keithtippett
door: Rinus van der Heijden

De naam van Julie Tippett zegt je niets? Julie Driscoll dan? ‘This Wheel’s On Fire’? Toegegeven, je moet er wel even voor terug in de tijd, maar deze jaren-zestighit was het grootste succes dat de Britse zangeres Julie Driscoll ooit binnenhaalde. Toch begon haar carrière pas nadien, nadat ze trouwde met pianist Keith Tippett, van wie ze ook de naam aannam.

Beide Tippetts werden vooraanstaande namen in het Britse avant-gardejazzmilieu. Hun ‘Septober Energy’-album, geschreven voor de groep Centipede, is een ware klassieker. Ze ontwikkelden zich vier decennia lang als musici die altijd naar nieuwe elementen op zoek zijn. Het is dan ook een grote verdienste van producer Benedic Lamdin dat hij voor zijn ‘Nostalgia 77’-muziekserie het oog liet vallen op Julie en Keith Tippett.

Want beide oude rotten zijn zoals gezegd niet blijven steken in de jaren zestig. Op deze cd in de Nostalgia 77-serie zijn zij gekoppeld aan jonge musici, die hun eigen concept mogen inbrengen. Een mooiere mix van oud en nieuw kun je je nauwelijks wensen. Het septet brengt eigentijdse jazz met elementen uit heden en verleden, laat horen hoe jazz nog altijd beïnvloed kan zijn door blues. Het is niet voor niets dat bluesrockheld Gary Boyle hier ook is te horen.

Maar bovenal spant het een lijn tussen de glorietijd van de beide Tippetts en hun visie op de muziek van nu. Het kon in de jaren zestig en zeventig niet anders dat met name vocalisten een boodschap hadden. Dat was er vooral een van love and peace. Het openingsnummer stamt zeker uit die tijd: ‘You Don’t Just Dream When You Sleep’. Maar hoe Julie en Keith Tippett met de tijden zijn meegegroeid blijkt uit het slotstuk ‘New Inner City Blues’, waarvan de eerste regels luiden: ‘The guns are out again/They’re trying to explain/How could go this wrong/Why time to heal could take so long’.

Niet omzien in wrok, maar constateren dat de tijd niet alle wonden heelt. Ook niet in de muziek en dat maakt dit mooie album meer dan overduidelijk.