CD-RECENSIE

Dr. Lonnie Smith - Rise up!
bezetting: Dr Lonnie Smith; Hammond orgel, zang, Peter Bernstein; gitaar, Donald Harrison; altsax, Herlin Riley; drums. Gasten: Jo Lawry; zang, James Shipp; percussie, Matt Balitsaris; gitaar
opgenomen: 5-6 mei 2008
release: 2009
label: Palmetto / Codaex
tracks: 9
tijd: 62:14
websites: www.drlonniesmith.com - www.palmetto-records.com
myspace: www.myspace.com/drlonniesmith
door: Mischa Andriessen

In de jaren zestig doken er ineens twee talentvolle toetsenisten op die beide Lonnie Smith heetten. Om verwarring te voorkomen, nam een van hen de naam Lonnie Liston Smith aan. De andere heette voortaan Dr. Lonnie Smith. Doctor omdat iedereen die vastliep in een nummer of om een pakkende melodie verlegen zat bij hem terecht kon, Dr. Lonnie genas elke muzikale kwaal.

De orgeljazz waarmee Dr. Lonnie Smith furore maakte, was lange tijd terra non grata, maar sinds een paar jaar is die muziek weer en vogue. Dat Dr. Lonnie Smith al die tijd bij zijn stiel is gebleven, werkt dus nu plotseling in zijn voordeel. Drie jaar geleden bracht hij op Palmetto Records de cd “Jungle Soul” uit, waarop hij een vuig soort voodoo jazz creëerde, waarin bijvoorbeeld de invloed van Screamin’ Jay Hawkins doorklonk. Loom, donker en vet. Misschien geen toonbeeld van inventiviteit, maar muziek waarvan je weliswaar in eerste instantie dacht: ‘nou daar gaan we weer,’ maar die je even later toch ophitste tot een niet stuk te krijgen humeur.

Datzelfde kunstje flikt Dr. Lonnie Smith op  “Rise up,” maar dan beter. De sound is onveranderd en ook gitarist Peter Bernstein die bij deze muziek past als een handgemaakte schoen, is gebleven. Nieuw is een saxofonist en met Donald Harrison is de juiste man gevonden. Na al jong bij Art Blakey’s Jazz Messengers te zijn ingelijfd, is Harrison nooit helemaal doorgebroken of in elk geval geen grote ster geworden. Waarom? Hij heeft een wat glad geluid dat heel mooi afsteekt tegen de laddervette sound van het Hammond orgel. Harrison heeft daarnaast een fijne, bijna sensuele swing en veel, heel veel soul.

Met de weinig opvallende, maar volmaakt effectief drummende Herlin Riley heeft Dr. Lonnie Smith zijn band voor “Rise up!” volledig op orde. In een enkel nummer wil hij zijn van-dik-hout-zaagt- men-planken-muziek nog wel eens overvoeren, maar daar staan heel knappe songs tegenover zoals zijn eigen “Pilgrimage” dat als een Bob Marley klassieker klinkt. Bij de magistrale vertolking van het Eurythmics’ nummer “Sweet dreams” duurt het juist even voordat je weet welke song het is, omdat het klinkt als al die nummers waarin Dr. Lonnie Smith volkomen op dreef is; loom, donker, vet. Je denkt vaak dat heb ik al gehoord, maar dat is nou net niet zo.