Estafest komt maar moeizaam tot leven
CONCERTRECENSIE. Estafest, Paradox Tilburg, 19 mei 2017
beeld: Liesbeth Keder
door: Erno Elsinga
Gevuld met composities ontstaan vanuit een thema of improvisatie, bracht het onconventionele kwartet Estafest met ‘Bayachrimae’ recent zijn derde album uit. Opgenomen in Boedapest nam het drum- en basloze gezelschap vooraf ruim de tijd om de basis van de stukken van nuances en finesses te voorzien, als rijke voedingsbodem voor de live-uitvoeringen waarin de optelsom van de vier muzikale karakters moet leiden tot levendig collectief improvisatiespel.
Estafest met Jeroen van Vliet, Mete Erker, Anton Goudsmit en Oene van Geel in de Tilburgse Paradox.
Polderlucht
Met succes, getuige het energieke optreden van Estafest in VPRO’s Vrije Geluiden in januari van dit jaar dat opende met een weergaloze improvisatie-uitvoering van ‘Polderlucht’, hetzelfde stuk waarmee het concert in de Tilburgse Paradox werd begonnen. Echter, waar tijdens het televisieoptreden het arrangement werd losgelaten, klampte het ensemble zich er juist aan vast in Tilburg.
Het bleek een opmaat voor de rest van de avond. Het kwartet, dat al een poosje niet had samengespeeld, verstijfde in schoonheid. Prachtige werken afkomstig van ‘Bayachrimae’ passeerden de revue. Ritmisch complex, geladen, soms met klassieke ondertoon en fragmentarisch van opbouw, werd de vaste vorm van een stuk hooguit schoorvoetend verlaten waardoor de essentie van Estafest maar moeizaam tot leven kwam. Zelfs gitarist Anton Goudsmit, normaal gangmaker binnen een orkest, stapte maar zelden uit zijn comfort zone. 
Estafest bracht onlangs het album ‘Bayachrimae’ uit.
Ernesto
Te genieten viel er toch. Een subtiel gezamenlijk snarenintro van pianist Jeroen van Vliet, Oene van Geel, die de altviool als gitaar hanteerde, en Goudsmit in het door Mete Erker gecomponeerde ‘Cookies’. Het door Van Geel gecomponeerde ‘Taborn’, een ode aan pianist Craig, met afwisselende schetsmatige thema’s met Van Geel op cajon en een Picasso-achtig onderonsje tussen altviool en gitaar. Of het zware, op zowel de klassieke als Afrikaanse muziek geïnspireerde titelstuk van het album met een prominente rol voor de viool, ingeleid door Van Vliet.
De schroom om tot gezamenlijke improvisaties te komen verviel in ‘Ernesto’, de toegift van het concert. Met een dolende en zielenroerende Erker op tenorsaxofoon, omringd door een smeekbede van het overige instrumentarium zonder meer het hoogtepunt van de avond.
Van Vliet, Van Geel, Goudsmit en Erker behoren tot de top van de Nederlandse improvisatiemuziek maar de zoektocht naar avontuur en onderlinge verdieping leidde dit keer niet tot een estafettefeestje. De wil was er. Ontbrak bravoure, inspiratie of voorbereiding?
Lees ook:
