Chris Lightcap’s Bigmouth ongepolijst en hartstochtelijk
CONCERTRECENSIE. Chris Lightcap’s Bigmouth, Bimhuis Amsterdam, 19 maart 2017
beeld: Ton van Leeuwen
door: Cyriel Pluimakers
De in New York woonachtige contrabassist Chris Lightcap vormt een van de meest actieve jazzmusici van dit moment. Hij speelt mee op meer dan zeventig albums en maakte deel uit van de bands van onder meer Marc Ribot, John Scofield, Thomasz Stanko, Mark Turner, Chris Potter en Tom Harrell. Sinds 2000 timmert hij stevig aan de weg met zijn formatie Bigmouth, met twee tenorsaxofonisten in de frontlinie, Craig Taborn aan de toetsen en Gerald Cleaver aan de drums.
Chris Lightcap’s Bigmouth met Craig Taborn, Chris Cheek en Tony Malaby in Bimhuis.
Avontuurlijk
Chris Cheek en Tony Malaby vormen de afgelopen jaren de blazers van dit avontuurlijke kwintet. Waar in het verleden jazzsaxofonisten nog weleens een strijd leverden op leven en dood in fameuze tenor battles, daar richten deze musici hun focus op homogeen samenspel. Hoewel hun persoonlijkheden uiteenlopen, slagen ze er toch in om met elkaar een klankbeeld neer te zetten waarin het geheel meer is dan de som der delen. Malaby’s spel is vaak aan de rauwe kant en Cheek is een lyrische blazer met een bijzondere zangerigheid. Malaby musiceert meer op kracht en Cheek zoekt voortdurend de melodie op.
Zijn de blazers al bijzonder, dan voegt toetsenist Taborn daar nog een dimensie aan toe. Indrukwekkend percussief achter de vleugel en ritmisch achter de Fender Rhodes zet hij een meeslepende groove neer. De aanstekelijk zingende contrabas van Lightcap en het swingende spel van drummer Cleaver zorgen voor energieke en uitbundige muziek. Lightcap sluit in zijn benadering aan bij de grote Charlie Haden (1937-2014), met een stijl die niet alleen verwijst naar de Amerikaanse roots maar ook naar Afrikaanse muziek. Bij tijd en wijle lijkt het of de musici eerder uit Burundi dan uit Brooklyn afkomstig zijn.
Tony Malaby, Gerald Cleaver en Chris Cheek.
Indrukwekkend
Heerlijk is het licht ongepolijste karakter van de band, een geluid dat meer dan eens herinnert aan de formaties van Ornette Coleman, waarin harmonische vrijheid voorop stond. De blazers klinken lekker onacademisch, zonder ook maar een moment slordig of vals te spelen. Een valkuil die bij een dergelijke aanpak nog weleens op de loer ligt. Met name in de tweede set bereikt de band een niveau dat alleen voor de allerbesten is weggelegd. Groots neergezette hymnische thema’s met het accent op de hartstochtelijke expressie van de beide tenorsaxofonisten: een bijna goddelijk geluid dat naar meer doet verlangen.
Als dit concert iets duidelijk maakt, dan is het wel dat Chris Lightcap’s Bigmouth tot de meest indrukwekkende formaties behoort van de actuele jazz.
Luister het concert van Chris Lightcap’s Bigmouth in zijn geheel terug via Bimhuis Radio:
