CD-RECENSIES

Scott Hamilton, Léah Kline, Francesca Tandoi – Triple Treat
bezetting: Scott Hamilton tenorsaxofoon, Léah Kline zang,
Francesca Tandoi piano
opgenomen: 17 september 2015, LAR Music Studio, ‘s-Gravendeel
uitgebracht: september 2016
label: ECM
aantal stukken: 11
tijdsduur: 53’06
website: jerrysteyger.nl - scotthamiltonsax.com - leahkline.com
door: Cyriel Pluimakers



Trompettist Jerry Steyger is al jarenlang de manager van Scott Hamilton (1954), een tenorsaxofonist met een ‘old school’ geluid. Waar veel van zijn generatiegenoten aansluiting zoeken bij de stijl van John Coltrane, speelt Hamilton met volle overtuiging in de stijl van de swing. Voor veel collega’s vormt hij dan ook een anachronisme.

Steyger heeft in eigen beheer de akoestische trio-productie ‘Triple Treat’ uitgebracht, waarin de tenorsaxofonist vergezeld wordt door zangeres Léah Kline en pianiste Francesca Tandoi. Drummer en contrabassist zijn afwezig en als luisteraar zijn we getuige van een intiem kamerconcert. Het programma bestaat uit standards.

Helaas is de intro van Kline op het eerste stuk ‘Easy To Love’ meteen weinig geslaagd. Haar stem is bovendien dun en ademt niet het jazzgevoel. Met het zingen van bekende nummers waag je je op gevaarlijk terrein en liggen vergelijkingen met de grote jazz-vocalistes van weleer voor de hand. Kline komt echter nog niet eens in de buurt. Het saxofoonspel van Hamilton en de begeleiding van Tandoi zijn daarentegen wel van hoog niveau. Het zoetgevooisde geluid van Hamilton vergoedt veel en de begeleiding van Tandoi is voorbeeldig. Zelden hoor je een tenorsaxofonist zo fraai de lyrics naspelen van ‘He’s Funny That Way’. Kline zingt in dit nummer de bekende vocalese van Kurt Elling na. Charlie Haden’s ‘First Song’, een modernere compositie, krijgt wel een aardige en doorvoelde vertolking. Toch ontbreekt aan deze cd het ware vuur voor de jazz standard. Kline legt niet voldoende gewicht in de schaal: haar stemgeluid is te klein en heeft onvoldoende ‘aanwezigheid’. Daarnaast mist haar timing precisie en raffinement. Tot slot roept haar zang nergens emotie op, een vereiste voor kwalitatief goede jazz.

Als geheel is de productie echt een tegenvaller. Kline heeft veel ervaring met het zingen in musicals waar haar grote kracht ligt. Om haar een hele jazz-cd te laten inzingen is geen goed idee. Jammer van het weergaloze spel van Hamilton en Tandoi, die met verve hun rol vervullen en wel kunnen boeien.