CD-RECENSIE

Jan Verwey – Dreamdancing, Cool Jazz On Harmonica
bezetting: Jan Verwey chromatische mondharmonica, Johan Clement piano, Jasper Somsen contrabas
opgenomen: januari 2016, The O.A.P. Studio, Den Haag
uitgebracht: mei 2016
label: O.A.P. Records
aantal stukken: 12
tijdsduur: 61’27
website: www.janverwey.com
door: Cyriel Pluimakers



De inmiddels 80-jarige Jan Verwey is een van de unieke jazzmusici die Nederland rijk is. Net zoals zijn Vlaamse collega Toots Thielemans is hij een meester op de chromatische mondharmonica, een minder voor de hand liggend jazzinstrument dat bovendien moeilijk te bespelen is. Zoekt Toots vooral de emotie op, bij Jan Verwey treffen we een iets afstandelijkere, maar zeker niet mindere, vorm van musiceren aan. Zijn nieuwste cd ‘Dreamdancing, Cool Jazz On Harmonica’ is daar het bewijs van.

Twaalf Amerikaanse standards krijgen smaakvolle interpretaties, van Cole Porter’s ‘Everything I Love’ tot ‘Sippin’ At Bells’ van Miles Davis. Verwey speelt zonder drums, waarschijnlijk om zijn zacht klinkende instrument niet te laten overstemmen. Achter de piano treffen we Johan Clement aan, bekend van zijn samenwerking met Toots Thielemans, en aan de contrabas Jasper Somsen, die inmiddels de hele wereld afreist met de vermaarde Italiaan Enrico Pieranunzi.

Schitterend is Verwey zijn onsentimentele interpretatie van Mal Waldron’s ballad ‘Soul Eyes’ en van een groot ritmegevoel getuigt zijn interpretatie van ‘Waltz for Debbie’, dat hij voor de variatie omgezet heeft in een vierkwartsmaat. Misschien het mooist is zijn interpretatie van het zelden gespeelde ‘I Fall In Love Too Easily’ van Jule Styne. In deze uitvoering komen alle kwaliteiten van Verwey op de gebieden van melodie, ritme en timing voorbij. Bijzonder smaakvol ook is de muzikale omlijsting door pianist Johan Clement. Richie Beirach’s ‘Leaving’ vormt een passende afsluiting van deze fraaie productie, met dit keer Somsen subtiel strijkend op zijn contrabas. 

‘Dreamdancing, Cool Jazz on Harmonica’ is een uniek album gewijd aan een instrument dat in de jazz veel te vaak op de achtergrond gebleven is. Gelukkig zien we dat inmiddels ook jongere musici als Hermine Deurloo zich inmiddels inzetten voor de emancipatie van ‘het broodje’, om met ‘Toots’ te spreken. Maar wat moet het een genot zijn om hoogbejaard nog zo te kunnen spelen!