Feest bij Rumbatá Beat Band
CONCERTRECENSIE. Rumbatá Beat Band, Porgy en Bess, Terneuzen, 19 december 2014
beeld: Eddy Westveer
door: Mischa Beckers
De Colombiaanse percussionist en componist Jaime Rodríguez kwam in 1983 naar Nederland. Hij ging verder studeren aan het conservatorium in Rotterdam. Met diverse programma’s en ensembles promootte hij Latijns-Amerikaanse muziek. Bijvoorbeeld met zijn Rumbatá Big Band. Meer recentelijk startte hij Rumbatá Beat Band. Daarmee gooit hij het muzikaal over een andere boeg. Zo liet hij horen op het debuutalbum ‘Once again’ waarvan de band dit concert alle stukken speelde.
De twaalfkoppige Rumbatá Beat Band onder leiding van percussionist Jaime Rodríguez (l) op het podium van Porgy en Bess.
Rumbatá Big Band was een project dat uitsluitend Colombiaanse muziek uit de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw speelde. Een grote big band met 22 musici en een mix van Colombiaanse tradities met jazzinvloeden. De Rumbatá Beat Band is een nieuw project. Kleiner, met twaalf musici, waaronder zeven blazers, die een strakke beat en veel vrijheid in de harmonieën samenbrengen. Rodríguez koos muzikanten met de juiste achtergrond om de muziekstijl te spelen die hij voor ogen had. Daar waar jazz, Latin, soul en beat tot een eenheid worden gebracht.
Men trok in Terneuzen meteen van leer met een voor deze band kenmerkende groove, strak en bijna hypnotiserend repeterend. Belangrijk hierin is het aandeel van bassist Dave Breidenbach. Met een soepele en vloeiende cadans, hier en daar ingekleurd met aanvullende loopjes.
Rodríguez’ geprononceerde congaspel in samenwerking met Cyril Directie’s drumwerk zorgde voor een stevige motor van het geheel. De groove kende een keur aan stijlelementen, uiteenlopend van een bijna rechttoe-rechtaan four-on-the-floor, via listige Latinpatronen tot aan bijna ska-achtig. En soms met complexe breaks en stops. 
Jaime Rodríguez met baritonsaxofonist Gerrit Jan Binkhorst. Toetsenist Marc Bischoff. Altsaxofonist Jasper van Damme.
Anton Goudsmit benadrukte de beat met percussief gespeelde funky akkoorden en loopjes. Daaroverheen denderden dan riffs, door zeven blazers tegelijk of afgebakend in setjes die elkaar aanvulden. Veel waardering van het publiek was er voor de manier waarop de blazers gedurende een solo van Rodríguez een voor een invielen en toewerkten naar een gezamenlijke riff op volle oorlogssterkte.
In elk stuk traden enkele solisten naar voren. Dat leverde een gevarieerd aanbod. Efraïm Trujillo op tenorsaxofoon speelde fel, emotioneel en met vuur. Altsaxofonist Jasper van Damme stapelde korte noten ritmisch inventief op elkaar en Gerrit Jan Binkhorst creëerde op dwarsfluit een heel eigen, zomerse sfeer.
Het benadrukken van verschillende klankkleuren in de opeenvolgende composities, zoals tussen de soms lyrische tromboneklanken van Frans Cornelissen en Kees Adolfsen of de felle trompetsolo’s van Jelle Schouten en Ton De Gouw, werkte goed. 
Trombonist Frans Cornelissen. Jaime Rodríguez met Dave Breidenbach. Anton Goudsmit met o.a. drummer Cyril Directie.
Hier stond een band die veel plezier beleefde aan wat men bracht. Er werd gedold; zo wierp Directie de blazers elk een percussie-instrument toe en werd gezamenlijk een beat uitgebouwd, of moest Rodríguez zich bijna uit de voeten maken toen de blazers zich op het kleine podium naar voren haastten om een improvisatie in traditionele New Orleansstijl te spelen.
En de hoofden knikten allemaal soepel op de beat mee. Ook in de zaal, waar een enkeling zich aan een dansje waagde. En daar was Rodríguez ook op uit. Dit is een band die kwaliteit uitstraalt en neerzet, maar ook een feest wil en kan creëren.
