CD-RECENSIE

Onno Witte’s Wildcard – Adventures vol. 2
featuring Leonardo da Vintage
bezetting Wildcard: Volker Winck sopraan- en tenorsaxofoon; Jeroen Pek fluiten, stem, percussie; Stormvogel piano, synthesizers, Hammondorgel, stem, percussie; Thomas Martens elektrische en akoestische gitaar; Marco van Os basgitaren; Onno Witte slagwerk, percussie, stem, analoge synthesizers, Hammondorgel. Gast: Louk Boudesteijn trombone. Leonardo da Vintage: Monophonic Vintage Synthesizer Orkest
opgenomen: tussen september 2012 en mei 2013 in Studio White Noise in Riel
label: Stow Records
uitgebracht: 2013
aantal stukken: 9
tijdsduur: 70.12
website: www.owme.nl
door: Rinus van der Heijden


Soms duiken er platen op waarvan je het bestaan niet kent en daardoor de inhoud niet eens kunt vermoeden. Maar waarbij je na kennisname verzucht: waarom hoor en zie ik dat nu pas? ‘Adventures vol. 2’ van slagwerker Onno Witte is er zo een. De plaat is een kruitvat vol verrassingen, durf, muziekstijlen en eerbied voor de mondiale muziektraditie.

Onno Witte heeft het aangedurfd een alles omvattend symfonisch aandoend werk te creëren, waarin eigentijds geïmproviseerde- en gecomponeerde muziek samenkomen, waarin akoestische elementen vreedzaam samenleven met elektronische en waarin de muziek uit zijn jeugd, die uit de jaren zeventig een overkoepelende rol speelt. Bovendien is het album een amalgaam van invloeden: je hoort er fanfaremuziek, Latijns-Amerikaanse klanken, opwindende ritmes geput uit Caribische- en Afrikaanse muziek, tripmuziek uit de experimentele rock van de jaren zestig en zeventig en verankerde zekerheden uit de vrije jazz uit diezelfde periode in terug.

Wildcard zorgt met name voor die laatste invloeden, het synthesizerorkest met die zo intrigerende naam Leonardo da Vintage voor de eigentijdse invloeden. Ook al wordt het geluid van dat sextet gevormd door ‘oude’ synthesizers – die uit de glorietijd ervan: de jaren zeventig en tachtig – :‘Adventures vol. 2’ bevat wel degelijk muziek uit het nú. Juist daarin schuilt de kracht van de plaat: uit het verleden is geput om het heden een nieuw aanzien te geven.

Dat gebeurt consequent. In Leonardo da Vintage speelt ook leider/componist/slagwerker Onno Witte mee. Op elektronisch slagwerk: syndrum en Yamaha Cso1! In een interview met Aad van Nieuwkerk voor de VPRO-radio zegt Onno Witte: “Met die oude synthesizers kun je alles namaken. Het lijkt of de rijpheid eruit voortklinkt. Oude synthesizers hebben een ziel gekregen. Ze zijn instabiel geworden. Ze reageren de ene dag anders dan de andere. Het stemmen van het orkest is daardoor al een belevenis op zich.”

Onno Witte heeft zijn album opgedragen aan drie musici die hem bovenmatig inspireerden: pianist Rob van den Broek, Joe Zawinul en Frank Zappa. Drie doden die voor eeuwig voortleven. Je hoort het in de muziek terug. Zoals bij de begintonen van het slotstuk ‘JoZa, may the force be with You’. Even hoor je Zappa’s Mothers of Invention, even hoor je Zawinul, maar bovenal hoor je Onno Witte. Die een prachtplaat afleverde, die alle bekendheid verdient.