CD-RECENSIE

Steve Gadd Band – Gadditude
bezetting: Steve Gadd drums; Walt Fowler trompet, flugelhorn; Larry Goldings keyboards; Jimmy Johnson elektrische basgitaar; Michael Landau elektrische gitaren.
opgenomen: 10-13 februari 2013, Unconscious Studios Londen
release: 2013
label: BFM Jazz / Challenge Records
tracks: 9
tijd: 56:54
website:  www.stevegadd.com - www.bfmjazz.com
door: David Cohen


De levende legende kan het nog steeds! Afgelopen september kwam ’Gadditude’ uit, een vierde plaat in een serie cd's waarop sessiedrummer Steve Gadd als bandleider verschijnt. Na eerder verschenen werk met supergroepen als The Gaddabouts en Steve Gadd & Friends nam de drummer dit album op met de Steve Gadd Band, een formatie waarmee hij ook popzanger James Taylor begeleidt.

Het is tekenend voor Gadd en zijn bandleden: zonder enige moeite stappen ze over genre-afbakeningen als jazz, fusion, pop en funk heen, met een enorm veelzijdig album tot resultaat. Het repertoire bestaat uit verscheidene originele nummers, aangevuld met twee composities (de ballade ‘Country’ en het uitdagende ‘The Windup’) van Keith Jarrett. Andere covers zijn het hard groovende  ‘The Mountain’ van souljazzpianist Abdullah Ibrahim en het introverte ‘Scatterbrain’, een cover van Radiohead, waarmee het album wordt afgesloten.

Bassist Jimmy Johnson vormt op de plaat samen met Gadd een ijzersterke ritmesectie. Een bijzonder melodieuze bassolo speelt hij bovendien op ’Cavaliero’, een compositie van toetsenist Larry Goldings. Die is zelf in zijn element op zijn andere bijdrage aan het album, het zoekende, ontroerende ‘Ask Me’ en speelt bijzonder energiek op bluesnummers als ‘Green Foam’ en ‘The Windup’.

Het gitaarspel van Michael Landau is op deze cd over het geheel genomen mooi en uitdagend, maar hij overtuigt niet altijd: naast fantastisch groovend spel op ‘Cavaliero’ en een zeer energieke solo op zijn eigen ‘Who Knows Blues’, steekt de erg onnauwkeurig gespeelde leadpartij op het openingsnummer ‘Africa’ mager af. 

Trompettist Walt Fowler daarentegen speelt prachtige leadmelodieën op zijn flugelhorn en vult ze op andere plekken met scherp trompetspel feilloos aan. Heel mooie momenten vormt zijn spel op ‘Country’ en ‘Scatterbrain’ en een schitterend uitgevoerde solo op ‘Cavaliero’.

Maar wat bandleider Steve Gadd doet onder het spel van deze legendarische muzikanten, toont niet zijn kwaliteiten als briljant solist, maar juist datgene waar hij al ruim vier decennia om geprezen en om gevraagd wordt: met even eenvoudige als ijzersterke grooves weet Gadd zijn medemusici te ondersteunen en boven zichzelf uit te laten stijgen. Het is een belangrijk aspect van zijn muzikantschap, dat ook op deze cd zeer geslaagd naar voren komt.

Wat anders aan de plaat had gekund was de volgorde van de nummers. Ballades volgen elkaar op en boeten zo aan zeggingskracht in, bluesnummers verliezen energie en originaliteit doordat ze achter elkaar zijn geplaatst. Het is jammer maar niet cruciaal, want het vormt een manco voor de cd als geheel en niet voor de muziek zelf: die blijft zeer inspirerend en nodigt uit tot meerdere keren opnieuw afspelen. ‘Gadditude’ blijft een geslaagd album dat veel te bieden heeft en het beluisteren meer dan waard is.