CD-RECENSIE

Dikeman-Kugel-Van der Weide - across the sky
bezetting: John Dikeman tenorsaxofoon; Klaus Kugel drums; Raoul van der Weide contrabas, elektronica
opgenomen: 8 april 2011
release: 2012
label: Nottwo
tracks: 3
tijd: 56:22
websites: www.dikeman-kugel-vanderweide.freeiz.com 
& www.nottwo.com
door: Jan Jasper Tamboer


Hoeveel cd's en concerten openen niet met voorzichtige, aftastende tonen, alsof de muzikanten koudwatervrees hebben. De fluistertonen waarmee trompettist Eric Vloeimans zijn optredens begint zijn haast legendarisch. Hanteert saxofonist John Dikeman met zijn band Cactus Truck nog een overrompelingstactiek door met vol volume in te zetten, op 'across the sky' schuifelen hij en zijn maten voetje voor voetje naar  de rand van het zwembad, waarop hij als eerste springt, om uiteindelijk met een plons gedrieën in het diepe te belanden.

Eerst wordt er nog wat gefrommeld en gefrunnikt op de diverse instrumenten. Er klinken belletjes. Knarsende en schurende klanken als behorend bij een hoorspel op de radio volgen. Langgerekte boventonen van de tenorsax geven al een aanzet tot een ferme daad, waarna bas en drums volgen in een dissonant klankspel, dat enige localisatie en oriëntatie vrijwel onmogelijk maakt.

Toch speelt Dikeman in dit trio betrekkelijk gestructureerder en genuanceerder dan in Cactus Truck. Dat komt doordat hij meer variatie in zijn spel hanteert, meer technieken toepast. Op 'across the sky' hoor je hem soms vloeiende bewegingen aanbrengen en vaker verschillende registers gebruiken. Ook zijn er meer wisselingen in volume en tempo. Het lijkt erop dat drummer Klaus Kugel en bassist Raoul van der Weide de wilde escapades van de saxofonist enigszins weten te kanaliseren, waar de angry young men in Dikeman's andere band deze juist weten op te porren. Ook lijkt het trio op 'across the sky' meer in de traditie van de freejazz te staan.

De drie buitelen over elkaar heen in stekeligheid en nukkigheid. De grillige tenortonen van Dikeman, de jachtig lopende bas van Van der Weide en de explosieve breaks van Kugel zijn als  een bouwwerk, waarvan geen ene wand evenwijdig is aan de andere. Monumentaal van omvang, zo dendert het nummer 'A screaming comes' vijfentwintig minuten door. Dat het geweld nooit massief wordt en dat de nuance geregeld hoorbaar is, pleit voor dit gezelschap. Wiens belang niet alleen binnen de freejazz, maar ook daarbuiten evident is.