Castel/vanDamme Quartet weer rijp voor de studio
CONCERTRECENSIE. Castel/vanDamme Quartet, Concertgebouw Amsterdam, 10 augustus 2012
beeld: Maartje Strijbis
door Jan Jasper Tamboer
Nederland is gezegend met een groot aantal jonge, briljante jazzmuzikanten. Mensen als Bram Stadhouders, Ben van Gelder, Sanne van Hek en Reinier Baas zijn muziekmakers van wie we nu en hopelijk nog vele jaren kunnen genieten en die we mogen koesteren. Het lijstje valt moeiteloos aan te vullen. Pianist Thierry Castel en saxofonist Jasper van Damme horen hier zeker ook bij. Zij stonden vrijdag in de Koorzaal van het Amsterdamse Concertgebouw.
Het Castel/vanDamme Quartet bracht veel nieuw materiaal gedurende zijn optreden in het Concertgebouw.
Deze Koorzaal wordt iedere zomer omgetoverd tot de Robeco Jazz Club, wat wil zeggen dat een groot embleem met die naam pontificaal zichtbaar is op het podium. Gebleven zijn de vele, kristalglazen kroonluchters, de stoffen wandbekleding met spots en de ronde tafeltjes. Er heerst een chique sfeer, die kan detoneren met de soms zomerse klanken van het Castel/vanDamme Quartet. Het leeftijdsverschil tussen de personen óp het podium en die ervoor is behoorlijk.
Het Castel/vanDamme Quartet is een moderne Nederlandse jazzband. Wat dat betekent is hier op deze plek al vaker gezegd: sterke verankering in de traditie, veel aandacht voor melodie, improvisaties die to the point zijn, democratie en persoonlijke vrijheid. De vier muzikanten vertonen deze elementen zonder dat ze slechts een band als zovele andere vormen. Het samenspel tussen Castel en Van Damme is net weer anders en spannender dan wat gangbaar is, waarbij Castel sterke ritmische impulsen geeft bij het solospel van Van Damme.
Het kwartet bestaat uit saxofonist Jasper van Damme, pianist Thierry Castel, contrabassist Sven Happel en slagwerker Mark Schilders.
De saxofonist houdt niet van hoekigheden en scherpe randen, zijn spel op alt is vloeiend en wendbaar met soms een stroom van coloratuur. Schuren of piepen behoort niet tot zijn vocabulaire. Op sopraansax heeft hij een velours geluid, van boterzacht tot krachtig, maar altijd met een aangename aaibaarheid. Hij lijkt hier wel een leerling van Dave Liebman, zo fijn is zijn sound. Castel jast er ondertussen in het stuk 'Dear Boss' een vloedgolf aan noten doorheen, wat een onweerstaanbare portie swing oplevert. Drummer Mark Schilders neemt geregeld het initiatief met zijn fills en breaks vol spanning, die ruimte is er ook, terwijl Sven Happel de snaren van zijn contrabas met strakke precisie laat resoneren.
Van Damme en vooral Castel tekenen voor alle composities. Daar zitten bopnummers bij en ballads, maar ook songs met Zuid-Amerikaanse trekken. Op het titelstuk van hun album 'Argentinian Freakshows' hoor je zonnige klanken, die wreed onderbroken worden door een soort bizarre fanfaremuziek. Die cd is alweer meer dan twee jaar geleden opgenomen. Gezien al het nieuwe materiaal is het wellicht tijd om weer eens de studio in te duiken en al dat moois vast te leggen. Dat het dan op het podium toch altijd weer anders klinkt, is alleen maar winst.
