CD-RECENSIE

Jimi Hendrix – Valleys of Neptune
bezetting: Jimi Hendrix zang en gitaar, Noel Redding en Billy Cox basgitaar; Mitch Mitchell slagwerk. Gasten o.a. Roger Chapman, Chris Grimes, Rocki Dzidzornu en Andy Fairweather Low
opgenomen: mei 1967 en diverse data in 1969
release: 2010
label: Sony Music
tracks: 12
tijd: 62.02
website: www.jimihendrix.com - www.sonymusic.nl
door: Rinus van der Heijden


Roofpraktijken. Dat zijn het meestal, de albums die verschijnen na de dood van een wel of niet bekende musicus. In het geval van Jimi Hendrix zijn er ettelijke lui die dik geld hebben verdiend aan de dood van de gitaarheld, want de postume ‘albums’- in een aantal gevallen met een recordertje vanuit het publiek opgenomen en daardoor nergens op lijkende muziek – van Hendrix zijn talrijk.

Gezond wantrouwen is daarom op zijn plaats als veertig jaar na de dood van een gitarist die de popmuziek voor altijd veranderde, opnieuw een album uitkomt. Dit keer met ruim een uur nooit uitgebrachte muziek, in de studio vastgelegd. Die laatste toevoeging geeft weer hoop, want dan mag je in dit digitale tijdperk er van uitgaan dat in elk geval de geluidskwaliteit voldoende is.

Om met dit laatste te beginnen: die is uitmuntend. En die kwalificatie kan ook worden geplakt op de rest van het album. De muziek is perfect, de liefhebbers worden verwend met de nieuwe stukken ‘Valleys of Neptune’, ‘Ships Passing Through The Night’, ‘Lullaby For The Summer‘ en ‘Crying Blue Rain’ en de geluidsweergave is vanwege hedendaagse remastering van een indringende kwaliteit. Plus is er een cd-boekje toegevoegd, waarin de uitgebreide tekst elke beweging van Jimi Hendrix in 1969 op de voet lijkt te volgen.

De studio-opnamen van deze cd zijn vastgelegd na het uitbrengen van Hendrix’ wellicht bekendste album ‘Electric Ladyland’ uit 1968. Tijdens déze opnamen uit 1969 experimenteerde de gitarist met de nieuwe bassist Billy Cox. ‘Valleys of Neptune’ mag gezien worden als tussenstation tussen ‘Electric Ladyland’ en het in 1997 – dus ook postuum - verschenen album ‘First Rays Of The New Rising Sun’.

Het gaat in het verband van een cd-bespreking niet aan om met puristen in de slag te gaan over de vraag of het materiaal op ‘Valleys of Neptune’ nu allemaal zo belangwekkend is. Er staan namelijk ook klassiekers als ‘Stone Free’, ‘Hear My Train A Comin’’, ‘Fire’ en vooral ‘Red House’ op dit album. Voor de Hendrix-verzamelaar gaat het erom, dat alle stukken op ‘Valleys Of Neptune’ nooit eerder zijn uitgebracht in deze uitvoeringen of als studio-opname. Dat hoor je vooral in de details: in ‘Sunshine Of Your Love’ citeert Jimi Hendrix in een flits uit de ballad ‘Blue Moon’. Dit stuk, groot gemaakt door Eric Clapton is hier één lange gitaarsolo, beginnend met het thema, al snel overgaand in improvisatie en daarna – hetzelfde als in de jazz – terugkerend naar dat melodische themaatje.

Verrassend is het stuk ‘Mr. Bad Luck’. Hierin hanteert Jimi Hendrix wellicht onbewust de werkwijze van de grote Johann Sebastian Bach, die telkens maar weer zijn hele oeuvre op de schop nam om er aan te schaven, beitelen en veranderen om zodoende nieuw werk te creëren. Hendrikx’ ‘Mr. Bad Luck’ is een vroege studie voor het veel bekendere ‘Look Over Yonder’, dat dezelfde gitaarlicks kent, maar nog niet zo ver is uitgewerkt. En voor wie denkt dat ‘Red House’ na alle eerdere uitvoeringen nu wel gesneden koek is, moet maar eens luisteren naar de versie op ‘Valleys of Neptune’. Hendrix verlaagt het tempo, sleept het stuk een nóg langzamer bluesschema in en verhoogt daarmee de muzikale spanning  nog meer.

Het woord jazz is gevallen en ook daarover zou een tweestrijd kunnen ontstaan. Jimi Hendrix wordt gezien als een popmusicus, maar wat hij op ‘Valleys of Neptune’ – en ook op al zijn andere albums laat horen – is pure improvisatie. Zijn gitaarspel is in elk van de twaalf stukken puur gebaseerd op instinct;  hij improviseert elke noot en alleen daarom al is deze cd een belangwekkende pijler in niet alleen het oeuvre van Hendrix, maar ook in de geschiedenis van de jazzgitaar. Want als een musicus alleen maar improviseert, kan zijn muziek nooit hetzelfde klinken. ‘Valleys of Neptune’ bewijst het 62 minuten lang.